Το καράβι της αιωνιότητας

[ 13 ] τα μίλια της θάλασσας που χώριζαν αυτό το μέρος από την πα­ τρίδα της. Η μία με δίδυμο αδελφό, η άλλη χωρίς, και οι δύο βγαλμένες η μία από τον μύθο της άλλης. Οι πρώτες μέρες του ταξιδιού μας στη στεριά ήταν δύσκολες, με το χιόνι πυκνό στα ορεινά περάσματα, το οποίο μετατρεπό­ ταν σε γκρίζα λάσπη καθώς κατεβαίναμε χαμηλότερα. Έχοντας αφήσει πίσω μας τα όρη Σπάιν, το χιόνι είχε βουλιάξει στο έδα­ φος. Οι μέρες ξεκινούσαν νωρίτερα και τα βράδια ο ήλιος αρ­ νιόταν να δύσει, παραμονεύοντας για ώρες στον ορίζοντα, πριν βυθιστεί πέρα από τα βουνά, σε μια κοκκινωπή θολούρα. Η άνοιξη ήταν προ των πυλών. Όταν ήμουν μικρή, ανυπομονούσα να έρθει η άνοιξη. Σή­ μαινε το τέλος της παγωνιάς και των ετήσιων πλημμυρών, που κατάπιναν τις χαμηλές εκτάσεις. Σήμαινε πως το καλοκαίρι είχε σχεδόν φτάσει. Θα πηγαίναμε για μπάνιο στο ποτάμι μαζί με τον Ζακ και θα μέναμε για ώρες εκτός σπιτιού, μακριά από την εξονυχιστική παρατήρηση των γονιών μας. Τώρα όμως είχαν συμβεί ένα σωρό αλλαγές, πολύ γρήγορα. Οι δεξαμενές. Η βόμβα. Το Αλλού. Η Παλόμα. Η αυγή αυτής της άνοιξης –με τα αγριολούλουδα να επαναφέρουν το χρώμα στη γη, με τα γαϊδουράγκαθα να σπρώχνουν τους αγκαθωτούς μίσχους τους πάνω από την επιφάνεια της γης– συνοδευόταν από τον φόβο για όσα θα επακολουθούσαν. Η Παλόμα συνέχιζε να παρατηρεί τη Ζόι και τον Πάιπερ. «Η γιαγιά μου ισχυριζόταν ότι είχε δει δίδυμα παιδιά» είπε. «Στο Αλλού;» «Δε λέγεται Αλλού» είπε απότομα. Με είχε ήδη διορθώσει αρκετές φορές –ήξερα ότι στην πατρίδα της το αποκαλούσαν Διάσπαρτα Νησιά–, όμως ήταν δύσκολο να ξεπεράσεις τη συ­ νήθεια μιας ολόκληρης ζωής. «Τέλος πάντων» συνέχισε «εδώ και εκατοντάδες χρόνια δεν υπάρχουν εκεί δίδυμα παιδιά. Υπήρ