Το καράβι της αιωνιότητας

[ 27 ] Ο Κάλεμπ κι εγώ επιλεχθήκαμε για να επιβιβαστούμε ως απε­ σταλμένοι, όμως η καπετάνιος μας και όλο το πλήρωμα ξέρουν πού είστε. Ο Τόμας τούς έδωσε τις συντεταγμένες. Η Συνομο­ σπονδία θα στείλει καράβια». Κατάπιε πριν συνεχίσει. «Περάσαμε δύο μέρες αγκυροβολη­ μένοι δίπλα στο Ρόζαλιντ , ενώ το πλήρωμα γέμιζε με νερό τα βαρέλια από μια λίμνη στη μεγαλύτερη βραχονησίδα και ο Τόμας μάς έλεγε για την κατάσταση που επικρατεί εδώ: για τα δίδυμα παιδιά· το Συμβούλιο· τους Ωμέγα. Η καπετάνιος μου, η Ρου, και το πλήρωμα του καραβιού σίγουρα έχουν ενημερώσει τη Συνομοσπονδία». Για το κατάρτι του Ρόζαλιντ , που το εντόπισαν στο βάθος, ανάμεσα στα ακατοίκητα και ζοφερά νησιά μιας χερσονήσου. Για τους χάρτες και όσα ειπώθηκαν σε κάποια βραχώδη ακτή. Ένα τόσο ασήμαντο πράγμα, παρ’ όλα αυτά ικανό να αλλάξει τη μορφή του κόσμου. Και δε γινόταν να αναιρεθεί. «Θα χρειαστεί να περιμένουν μέχρι να λιώσουν οι πάγοι στη θάλασσα» είπε η Παλόμα «πριν στείλουν καράβια. Όμως θα έρθουν και οι ανοιξιάτικοι άνεμοι θα είναι ευνοϊκοί γι’ αυτούς και όχι κόντρα. Θα έρθουν. Με ένα καράβι ή έναν στόλο. Ίσως σαράντα άτομα, ίσως εκατοντάδες. Μπορεί να μην τα καταφέ­ ρουν όλοι, αλλά δε θα τα παρατήσουν, τώρα που ξέρουν τι υπάρχει εδώ». Για μεγάλο διάστημα το γεγονός αυτό δεν ήταν παρά μία φαντασίωση: ότι κατέφθαναν στις ακτές μας καράβια από κά­ ποιο μακρινό μέρος. Τώρα ήταν ένας εφιάλτης. Θα έρχονταν σ’ εμάς και ο κόσμος τους θα καιγόταν. «Γιατί θέλουν τόσο πολύ να έρθουν;» ρώτησα. Χαμήλωσε το βλέμμα και κούνησε αρνητικά το κεφάλι. «Όλο αυτό τον καιρό υποθέτατε ότι μπορούμε να σας βοη­ θήσουμε. Μπορεί και να ’χετε δίκιο – κάνουμε ορισμένα πράγ