Το καράβι της αιωνιότητας

[ 26 ] τόπο της με νέα, με κάποιο μήνυμα. Ποιο μήνυμα θα μετέφε­ ρε τώρα, ακόμα και αν επέστρεφε με ασφάλεια; Το μόνο μήνυ­ μα που είχε σημασία πια ήταν η προειδοποίηση του Ζάντερ: Παντοτινή φωτιά . «Ακόμα και αν διαθέταμε κάποιο καράβι ικανό για το ταξίδι» είπε ο Πάιπερ «δε γίνεται να σε πάμε πίσω ή να προειδοποιή­ σουμε το Αλλού, μέχρι να βελτιωθεί ο καιρός – διαπίστωσες από πρώτο χέρι πώς είναι οι καταιγίδες». Είδα την Παλόμα να σφίγγει τα χείλη της. Δεν είχε μιλήσει ποτέ για την καταιγίδα που παραλίγο να βουλιάξει το Ρόζαλιντ . Όμως είχα δει τα κομμάτια που έλειπαν από το σκαρί του κα­ ραβιού και ήξερα ότι ο δεύτερος απεσταλμένος από το Αλλού είχε πεθάνει, μαζί με δύο από τους ναυτικούς του Τόμας. Δεν ήταν τυχαίο που χρειάστηκε να περάσουν τόσα χρόνια για να υπάρξει επικοινωνία με το Αλλού. Η θάλασσα δεν έδειχνε τον παραμικρό οίκτο. Και η σύντροφος της Ζόι, η Λουτσία, είχε χαθεί στη διάρκεια μιας καταιγίδας, χρόνια πριν. Ο Πάιπερ συνέχισε ακάθεκτος. «Για να μην αναφέρω τους παγετώνες, πιο βόρεια. Και οι ανοιξιάτικοι νοτιάδες θα καθυ­ στερούσαν την πορεία, με το καράβι να παλεύει με τους ανέμους σ’ όλη τη διαδρομή. Στις αρχές του καλοκαιριού έχουμε περισ­ σότερες πιθανότητες». «Δεν μπορούμε να σε αναγκάσουμε να μείνεις» της είπα. «Ούτε να προσπαθήσεις να μας βοηθήσεις. Αν θελήσεις να φύγεις, θα κάνουμε ό,τι καλύτερο για να σε προστατεύσουμε μέχρι να ετοιμάσουμε κάποιο καράβι. Κανένας δε θα σε κατη­ γορούσε αν αποφάσιζες να επιστρέψεις και να ξεχάσεις όλα όσα έμαθες εδώ». «Ακόμα και αν ήθελα να το βάλω στα πόδια» είπε η Παλόμα «δε θ’ άλλαζε κάτι». Η φωνή της έσπασε. «Ήμασταν σαράντα άτομα στο καράβι όταν εντοπίσαμε το Ρόζαλιντ στη χερσόνησο.