Το καράβι της αιωνιότητας

[ 24 ] «Κοίτα» είπε και γύρισε την πλάτη του προς την Παλόμα. Σήκωσε το χέρι για να δείξει κάτω από τον αριστερό του ώμο. Εκεί, στο καστανό δέρμα κάτω από την ωμοπλάτη, υπήρχε μια σειρά από οριζόντιες ουλές, λευκές και φουσκωμένες. Τις είχα ξαναδεί στη διάρκεια των μηνών που ταξιδεύαμε μαζί, όταν σκύβαμε στα ρυάκια για να πλυθούμε, όμως το σώμα του Πάιπερ είχε τόσο πολλές, που δεν είχα προσέξει τις συγκεκριμένες. Έμεινα να κοιτάζω μαζί με την Παλόμα. Οι ουλές αυτές δεν ήταν ίδιες με τις επιδερμικές ουλές στο χέρι και στο μπράτσο του, ούτε με τα κοψίματα και τις εκδορές στο πρόσωπό του. Ήταν σβησμένες και, σε αντίθεση με την ακανόνιστη λωρίδα που διέ­ τρεχε τον ώμο του, χαρακτηρίζονταν από μία ομοιομορφία, με την καθεμία παράλληλη με τις άλλες, σε απόλυτη ευθεία. «Με μαστίγωσαν όταν ήμουν οκτώ ετών» είπε. «Ένα περί­ πολο πέρασε από το χωριό μας κι εκείνη την ώρα παίζαμε με τη Ζόι και κάποια άλλα παιδιά. Λέγαμε μάλιστα κι ένα τραγου­ δάκι: Ο Τζακ ήταν δυνατός, ο Τζακ ήταν γενναίος ». Η Ζόι τον συνόδευσε και είπαν μαζί τον επόμενο στίχο: « Με το καράβι πάλεψε στα κύματα και πήγε στο Αλλού ». «Ένα παιδικό τραγουδάκι ήταν» είπε ο Πάιπερ. «Όμως οι στρατιώτες το άκουσαν και αποφάσισαν να με τιμωρήσουν για παραδειγματισμό. Ήταν φυσικό να χρησιμοποιήσουν εμένα. Ακόμα και στα ανατολικά, εκείνη την εποχή, παρόλο που δεν ήταν τόσο ασυνήθιστο να καθυστερεί ο διαχωρισμός, σίγουρα θα επέλεγαν έναν Ωμέγα για να τον μαστιγώσουν. Δέχτηκα δέκα βουρδουλιές». Είδα τη Ζόι να σφίγγει το σαγόνι στην ανάμνηση του κοινού τους πόνου. «Μόνο και μόνο επειδή αναφέρθηκε το Αλλού σε ένα παιδι­ κό τραγούδι» συνέχισε ο Πάιπερ. Έπιασε και ξαναφόρεσε το πουκάμισό του, εξακολουθώντας να κοιτάζει κατάματα την