Το καράβι της αιωνιότητας

[ 23 ] «Άκουσα τι λέγατε» είπε η Παλόμα. Είχε ανασηκώσει αγέ­ ρωχα το πιγούνι, όμως τα χέρια της ήταν σφιγμένα σε γροθιές για να πάψουν να τρέμουν. «Δεν είμαι ηλίθια». «Κανένας δεν είπε κάτι τέτοιο» είπε η Ζόι. «Πρέπει όμως να καταλάβεις με ποιους έχεις να κάνεις». «Δε φοβάμαι το Συμβούλιό σας» είπε. «Θα ’πρεπε» είπε ο Πάιπερ. «Αφήστε με να συναντηθώ μαζί τους» είπε η Παλόμα. «Αν εξηγήσω τις εμπορικές συμφωνίες που προτίθεται να διαπραγ­ ματευτεί η Συνομοσπονδία, θα αντιληφθούν τα οφέλη». «Δεν ακούς τι σου λέμε» είπε η Ζόι. «Το Συμβούλιο θα…» «Είμαι απεσταλμένη της Συνομοσπονδίας» διέκοψε η Παλό­ μα. «Έχω αναλάβει να έρθω σε επαφή και να καθορίσω τους όρους για εμπορικές διαπραγματεύσεις και αμοιβαία συνεργα­ σία». Η φωνή της ακούστηκε πιο βεβιασμένη και ψιλή, καθώς επανέλαβε: «Είμαι απεσταλμένη της Συνομοσπονδίας, σε ει­ ρηνευτική αποστολή». «Στα μέρη μας δεν είσαι» είπα. «Εδώ είσαι ο εχθρός. Θα σε κυνηγήσουν». Γνώριζα τον Ζακ από τη στιγμή της γέννησής του, όμως ακόμα κι εγώ τρόμαζα από την εξέλιξή του. Και είχα διαπιστώσει πόσο φοβόταν τη Στρατηγό, που ήταν επικεφαλής του Συμβουλίου. Οι δυο τους, διαθέτοντας τη δύναμη να προ­ καλέσουν μια νέα έκρηξη, δε θα έδειχναν το παραμικρό έλεος στο Αλλού. Δεν υπήρχε κανένα αν ή ίσως ή μπορεί στις φλόγες που είχα δει στα οράματά μου. Ήταν πέρα για πέρα αληθινές – και επικείμενες. Θεωρούσα αδύνατον να γίνει η Παλόμα πιο ωχρή, όμως εκεί­ νη τη στιγμή τα χείλη της φάνηκαν σχεδόν να μελανιάζουν, ενώ οι φακίδες έγιναν ακόμα πιο ευδιάκριτες στο πρόσωπό της. Ο Πάιπερ κάρφωσε το στιλέτο του στο χώμα. Σήκωσε το πουκάμισο, το έβγαλε και το πέταξε δίπλα στο μαχαίρι.