Το καράβι της αιωνιότητας

[ 22 ] Όμως εκείνο το βράδυ έψαξα στον σκουπιδοτενεκέ και βρήκα το βαζάκι. Η άμμος περιείχε ένα δόντι και μικρά θραύσματα που θα μπορούσαν να είναι από πέτρες ή οστά». Παρόλο που μιλούσε χαμηλόφωνα όποτε μας έλεγε ιστορίες για την πληγείσα ζώνη , για τη φωτιά και το κύμα, η Παλόμα αναφε­ ρόταν στην έκρηξη σαν κάτι που ανήκε οριστικά στο παρελθόν. Είχαν περάσει έξι μέρες από τότε που εγκαταλείψαμε την ακτή με προορισμό το Νιου Χόμπαρτ, όμως οι προειδοποιήσεις μας για το Συμβούλιο και το μηχάνημα της έκρηξης που είχε ξεθάψει από την Κιβωτό έδειχναν να μην έχουν γίνει αντιληπτές. «Εξακολουθεί να μην καταλαβαίνει» είπα στη Ζόι και τον Πάιπερ. Κουβεντιάζαμε ψιθυριστά, αποτραβηγμένοι από τη φωτιά δίπλα στην οποία ξεκουραζόταν η Παλόμα. «Με ξαναρώτησε χθες» συνέχισα. «Εξακολουθεί να θέλει να κανονίσει μια συνάντηση με το Συμβούλιο». Η Ζόι σήκωσε ψηλά τα μάτια με απόγνωση. «Θα μπορούσε να τυλίξει τον εαυτό της μ’ έναν φιόγκο και να τους προσφέρει το Αλλού σαν δώρο». Ακούστηκε ένας θόρυβος στους θάμνους πίσω από τη Ζόι. Εκείνη αναπήδησε και στράφηκε απότομα έχοντας ήδη τραβή­ ξει μαχαίρι. Ο Πάιπερ μιμήθηκε την κίνησή της, με έσπρωξε πίσω από ένα δέντρο και κουκούβισε δίπλα στη Ζόι, με το μα­ χαίρι του υψωμένο. Η Παλόμα αναφώνησε και σήκωσε τα χέρια της καθώς πρό­ βαλε πίσω από τα δέντρα. Η Ζόι υποχώρησε και έχωσε ξανά το μαχαίρι στη ζώνη της. «Φρόντισε να αποφεύγεις να κινείσαι έτσι αθόρυβα» της είπε ήρεμα. «Είναι κρίμα να έχεις κάνει όλο αυτό το ταξίδι στη θάλασσα, μόνο και μόνο για να καταλήξεις μαχαιρωμένη».