Το καράβι της αιωνιότητας

[ 21 ] λάβει απόλυτα πώς λειτουργούσε, παρά τις έρευνες των γιατρών. Παρ’ όλα αυτά, διήρκεσε μόλις για μερικές γενιές. Στη συνέχεια οι γιατροί βρήκαν τρόπο να το αντιμετωπίσουν τελικά και στα­ μάτησε: Έπαψαν να γεννιούνται δίδυμα παιδιά». Άπλωσε τα χέρια της. «Τέλος». Έμοιαζε τόσο αδιάφορο – μία και μόνη λέξη για να περιγράψει το τέλος όλων όσων γνωρίζαμε. Κάθε βράδυ, μέχρι αργά, ανταλλάσσαμε ιστορίες. Της είπα­ με για τον νεκρότοπο, την έκταση προς τα ανατολικά, όπου δε φυτρώνει το παραμικρό και τα μόνα πράγματα που κινούνται είναι οι σαύρες και οι σωροί της στάχτης. Κι εκείνη μας είπε για την πληγείσα ζώνη , μια περιοχή στα νοτιοανατολικά του Μαυρό­ νερου, όπου τα περισσότερα νησιά είχαν εξαφανιστεί τελείως. «Και στα λιγοστά νησιά που έχουν απομείνει στην περιοχή δεν πηγαίνουν καν τα πουλιά» είπε. «Στο Νότιο Αρχιπέλαγος, που βρίσκεται πιο κοντά στην πληγείσα ζώνη, οι μεταλλάξεις είναι χειρότερες από οπουδήποτε αλλού. Ορισμένοι κάτοικοι δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδιά, ακόμα και μετά τις ενέσεις». «Έχεις πάει ποτέ;» ρώτησε η Ζόι. «Στην πληγείσα ζώνη ;» Η Παλόμα κούνησε αρνητικά το κεφάλι. «Όμως ο πατέρας μου αγκυροβόλησε στα ανοιχτά μια φορά, όταν βρέθηκε σ’ εκείνα τα μέρη, μ’ ένα πλήρωμα από θαλασσόλυκους. Δεν υπήρ­ χαν ψάρια στην περιοχή, ενώ η επιφάνεια του νερού καλυπτόταν από ένα ελαιώδες λούστρο. Ο μπαμπάς με τους άλλους βγήκαν με μια βάρκα στη στεριά για μερικές ώρες, να ρίξουν μια ματιά. Στα νότια του νησιού υπήρχε ένας κρατήρας διαμέτρου πολλών χιλιομέτρων. Είπε ότι θα μπορούσε να είναι κάποια ξεραμένη λίμνη ή το σημείο όπου είχε πέσει η βόμβα. Το έδαφος ήταν σκεπασμένο με γκρίζα άμμο. »Έφερε μια χούφτα από την άμμο, σε βαζάκι, για να μας τη δείξει. Η μαμά είπε ότι ήταν αηδιαστική και τον ανάγκασε να την πετάξει, για να μην τρομάξουμε εγώ κι οι αδελφές μου.