Το καράβι της αιωνιότητας

[ 20 ] Έμεινε σιωπηλή για μερικές στιγμές. «Πάντως, κάποιοι γλίτωσαν και από τα δύο – τη φωτιά και το νερό. Όχι πολλοί, και για χρόνια ήταν σχεδόν αδύνατον να συνεχίσεις. Δεν έφταιγε μόνο το σκοτάδι και η έλλειψη τροφής – όλα τα μωρά υπέφεραν από τρομερές ασθένειες. Ακόμα και όταν κατάφερναν να επιζήσουν, με δυσκολία μπορούσαν να περπατήσουν, πόσο μάλλον να καλλιεργήσουν τη γη ή να ψα­ ρέψουν. Έτσι κι αλλιώς, όλα τα ψάρια ήταν νεκρά. Για μήνες μετά τη βόμβα και μετά το κύμα ξεβράζονταν νεκρά ψάρια. Ολόκληρα κοπάδια, που σάπιζαν στις ακτές και επέπλεαν στα ρηχά». Γέλασε κοφτά. «Είναι αστείο – σε όλες τις ιστορίες που διασώθηκαν είναι ένα από τα πράγματα που αναφέρεται πάντα: η μπόχα από όλα εκείνα τα ψάρια. Θα περίμενε κανείς ότι μετά τη βόμβα και το κύμα και τα υπόλοιπα, για κάποιον λόγο δε θα είχε σημασία, όμως είναι πολλές οι ιστορίες που το αναφέρουν. Ότι ο κόσμος βρόμαγε από τα νεκρά ψάρια για μήνες». Η Παλόμα μάς είπε ιστορίες για την αλλαγή των ψαριών, όταν κάποια στιγμή επανεμφανίστηκαν. Είχαν βολβοειδείς όγκους ή περισσότερα πτερύγια και μάτια. Κάποια που παλιό­ τερα είχαν χρωματιστές ρίγες ή ασημένιο χρώμα ήταν κατάλευ­ κα μετά την έκρηξη, λες και, παρόλο που βρίσκονταν μέσα στο νερό, είχαν ξασπρίσει από τη λάμψη της βόμβας. Αλλά και στη στεριά τα παιδιά γεννιόντουσαν με πρωτόγνω­ ρα σώματα, σε σχήματα που δεν τα αναγνώριζαν οι γονείς τους. Μωρά που έμοιαζαν ημιτελή και αρνούνταν να ζήσουν. Για να ακολουθήσει η επιδημία των δίδυμων, όπως τη χαρακτήρισε η Παλόμα: οι δίδυμες κυήσεις, τα αψεγάδιαστα μωρά κι εκείνα που κουβαλούσαν το βάρος των μεταλλάξεων. Που γεννιόντου­ σαν μαζί και πέθαιναν μαζί. «Αρχικά κανένας δεν μπορούσε να το πιστέψει» είπε. «Αν και το έβλεπαν να συμβαίνει, κανένας δεν μπορούσε να κατα