Το καράβι της αιωνιότητας

[ 19 ] εφιάλτες σου» είπε η Ζόι, όταν της ανέφερα τι είχα ονειρευτεί. «Το μαρκάρισμα του Ζακ αποτελεί μια ωραία αλλαγή σε σχέση με τα όνειρα για το τέλος του κόσμου». Γέλασα, αν και ήξερα ότι αυτά τα δύο συνδέονταν μεταξύ τους: το σημαδεμένο πρόσωπο του Ζακ και η έκρηξη που προ­ σπαθούσε να προκαλέσει. Όταν η Παλόμα μιλούσε για το Αλλού, υπήρχαν ένα σωρό πράγ­ ματα που δεν τα αναγνώριζα. Οι άνθρωποι χωρίς δίδυμα αδέλ­ φια. Τα Διάσπαρτα Νησιά, απλωμένα σε έκταση εκατοντάδων χιλιομέτρων. Οι μυστηριώδεις γιατροί και τα φάρμακά τους. Όμως υπήρχε και κάτι οικείο: η έκρηξη. Δεν την αποκαλούσε έτσι – αντίθετα, μιλούσε για τη βόμβα . Ωστόσο αναφερόταν σ’ αυτή όπως ακριβώς το κάναμε κι εμείς: με τις ίδιες παύσεις και τα ίδια κενά, με τις λέξεις να στερεύουν όταν προσέγγιζαν τις φλόγες. «Δεν ήταν μόνο η φωτιά» είπε. «Ήταν η δύναμη της έκρηξης – έτσι τουλάχιστον λένε. Ολόκληρα νησιά απλώς εξαφανίστηκαν. Η βόμβα τα διέλυσε. Η μαμά μου μου έδειξε έναν παλιό χάρτη – δείχνει ολόκληρα νησιά που τώρα πια δεν υπάρχουν». Η βόμβα είχε μετατρέψει τον χάρτη σε μια ιστορία και τίπο­ τα περισσότερο: μια προσεκτική αποτύπωση νησιών που δεν υπήρχαν πια. Τίποτα περισσότερο από περιγράμματα στο χαρτί, που δε σήμαιναν απολύτως τίποτα στον καμένο μας κόσμο. «Λένε ότι υπήρξε ένα κύμα στη συνέχεια» είπε. «Τόσο ψηλό, που όσα νησιά ήταν επίπεδα και είχαν γλιτώσει από τη βόμβα σαρώθηκαν τελείως. Δεν απέμεινε το παραμικρό». Ξεφύσηξε αργά. «Φαντάσου να επιβιώνεις με κάποιον τρόπο από τη βόμ­ βα και να σκέφτεσαι πως ίσως και να τη γλίτωσες, και στη συ­ νέχεια να βλέπεις τη θάλασσα να έρχεται καταπάνω σου».