Το καράβι της αιωνιότητας

[ 18 ] φωτιά, η Παλόμα δε θα ένιωθε το παραμικρό. Ήταν σε μικρό­ τερο βαθμό μέρος του σώματός της απ’ όσο ήταν το σώμα του Ζακ για το δικό μου. Εκείνο το βράδυ τον ονειρεύτηκα. Ο Ζακ στεκόταν απέναντί μου. Ήταν σκοτεινά, μόλις που έβλεπα στο ελάχιστο φως, οπό­ τε άπλωσα το χέρι για να τον αγγίξω στο πρόσωπο. Όταν χάιδε­ ψα με τον αντίχειρα το μέτωπό του, ένιωσα ένα έγκαυμα: το σχήμα μιας φουσκάλας, καυτής και γεμάτης υγρό, ακριβώς στο σημείο που υπήρχε το μαρκάρισμα στο δέρμα μου. Μπορούσα να μυρίσω την καψαλισμένη σάρκα. «Πονάει» είπε και μόρφασε επειδή τον άγγιζα. «Το ξέρω» είπα. Ξύπνησα με το χέρι στο μέτωπό μου, εκεί όπου υπήρχε το σημάδι από το μαρκάρισμά μου ως Ωμέγα, μια ζαρωμένη, ρο­ δαλή ουλή. Θυμόμουν ακόμη την αίσθηση, τη μέρα που ο Ζακ απέδειξε τελικά πως εγώ ήμουν η Ωμέγα και στη συνέχεια πα­ ρακολούθησε το μαρκάρισμά μου. Στα είκοσι τόσα χρόνια της ζωής μου είχα μάθει κάποια πράγματα από το λεξιλόγιο του πόνου. Ο πόνος από ένα έγκαυμα έχει μια χαρακτηριστική αμε­ σότητα, με ολόκληρο το σώμα να μαζεύεται για να προστατευτεί, με τον ίδιο τρόπο που ένα δάχτυλο τινάζεται μόλις έρθει σε επα­ φή μ’ ένα καυτό τηγάνι. Όταν θυμόμουν το μαρκάρισμα, αισθα­ νόμουν το χέρι του μέλους του Συμβουλίου στον λαιμό μου, να με κρατά σταθερή καθώς πίεζε το σίδερο στο μέτωπό μου. Στη διάρκεια της πορείας μας εκείνη τη μέρα σκεφτόμουν τον Ζακ και το σημάδι που είχε στο όνειρό μου. Μου είχε φανεί τόσο αληθινό – ένιωθα ακόμη την υφή της φουσκάλας στα ακρο­ δάχτυλά μου. «Τουλάχιστον ήταν καλύτερος από τους συνηθισμένους