Το καράβι της αιωνιότητας

[ 17 ] λικό οστό που εξείχε από τη σάρκα, στο σημείο όπου εφάρμοζε το ψεύτικο πόδι. Γύρω από το κοντάρι υπήρχε μια ουλή, αλλά όχι σαν τις έντονες ουλές της μάχης που είχε ο Πάιπερ στο μπράτσο και το χέρι · αντίθετα, ήταν μια συμμαζεμένη γραμμή, ροδαλή στη λευκή της σάρκα. Η ουλή δεν ήταν φουσκωμένη· ήταν τόσο λεία, που, αν τη χάιδευες με το δάχτυλο, αμφιβάλλω αν θα την ένιωθες. Μ’ έκανε να σκεφτώ τον Κιπ και πόσο επι­ δέξια κρυμμένη ήταν η ουλή του, τόσο, που ακόμα και τα γε­ μάτα περιέργεια χέρια μου είχαν αποτύχει να την εντοπίσουν. Τις πρώτες φορές που η Παλόμα είχε αφαιρέσει το προσθε­ τικό πόδι της και το είχε αφήσει δίπλα της στο έδαφος είχα ταραχτεί. Είχα δει ακρωτηριασμένα μέλη και το θέαμα του πα­ ρατημένου στο έδαφος ποδιού με έκανε να μορφάσω, καθώς ξυπνούσε μνήμες από τη μάχη στο νησί ή τα διαλυμένα πτώμα­ τα στο χιόνι, έξω από το Νιου Χόμπαρτ. Όμως υπήρχε μια απο­ στειρωμένη καθαρότητα στο ψεύτικο πόδι της. Κανένα ίχνος από αίμα, τρίχες, νύχια. Μόνο μια απόλυτα λεία επιφάνεια. Με αντιλήφθηκε που το κοίταζα. «Μπορείς να το πιάσεις. Δε με πειράζει». Έγειρα μπροστά και το πήρα. Έμοιαζε σάρκινο, όμως στην αφή ήταν σκληρό και κρύο. Και πιο ελαφρύ από ένα σάρκινο. «Πονάει;» ρώτησα κοιτώντας το μεταλλικό κοντάρι κάτω από το γόνατό της. «Όχι» είπε. «Πονούσε όταν το έβαλαν. Η εγχείρηση ήταν πολύωρη. Οι γονείς μου με πήγαν στο Μαυρόνερο όπου βρί­ σκονται οι γιατροί. Γνωρίζαμε τους κινδύνους. Όμως άξιζε τον κόπο. Με διευκολύνει στο περπάτημα. Το παλιό ψεύτικο πόδι, που το στερέωνα με ιμάντες, με πονούσε. Δημιουργούνταν έλκη σ’ αυτό το σημείο» πρόσθεσε και άγγιξε το κολόβωμα στην άκρη. Ένιωθα περίεργα κρατώντας το άκρο της. Αν το έριχνα στη