Το καράβι της αιωνιότητας

[ 16 ] καυσίμου που δεν το διαθέτουμε. Παλιότερα το έβγαζαν από το υπέδαφος – ένα είδος πετρελαίου. Όμως με την έκρηξη…» Ανασήκωσε τους ώμους και σήκωσε και τα δύο χέρια, άδεια. «Οτιδήποτε μπορούσε να καεί κάηκε. Στις περιοχές με τις πε­ τρελαιοπηγές οι φωτιές έκαιγαν για πάνω από οχτώ χρόνια. Και υπήρχε μια φλέβα άνθρακα βόρεια του Μαυρόνερου που λένε ότι καιγόταν για πάνω από πενήντα χρόνια, υπόγεια. Λένε πως δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για να σταματήσουν τη φωτιά». «Και τώρα;» είπε ο Πάιπερ. «Δεν έχουν απομείνει πολλά μηχανήματα. Τα μηχανήματα επικοινωνίας έπαψαν να λειτουργούν πολλά χρόνια πριν. Ίσως η Συνομοσπονδία δεν μπήκε στον κόπο να τα διατηρήσει σε λειτουργία, εφόσον είχαν μεσολαβήσει αιώνες αποστολής μη­ νυμάτων που έμειναν αναπάντητα. Τώρα πια οι μόνοι που έχουν μηχανήματα είναι οι γιατροί. Ασχολούνται με τέτοιου είδους πράγματα» είπε και για άλλη μια φορά κοίταξε το πόδι της, με το προσθετικό μέλος τοποθετημένο προσεκτικά στην υποδοχή του. «Και κάνουν ό,τι μπορούν για να αντιμετωπίσουν τις επι­ δημίες που εμφανίζονται τους περισσότερους χειμώνες». «Πόσοι άνθρωποι ζουν εκεί, στο Αλλού;» ρώτησε η Ζόι. «Υπολογίζοντας και τα Βορινά Νησιά; Περίπου ένα εκατομ­ μύριο. Δύσκολο να ξέρουμε ακριβώς. Όπως είπα, τα νησιά είναι εκατοντάδες, ορισμένα σε απόσταση πολλών ημερών με το καράβι από το Μαυρόνερο – και για τα Βορινά Νησιά ή το Νότιο Αρχιπέλαγος το ταξίδι διαρκεί βδομάδες». Έχωσε την κουβέρτα που μοιραζόμασταν κάτω από το πόδι της και έγειρε μπροστά για να αφαιρέσει το προσθετικό μέλος. Με ένα ηχηρό κλικ απελευθερώθηκε ακριβώς κάτω από το γό­ νατό της. Είχε ανασηκώσει τα μπατζάκια μέχρι τα γόνατα και η μύτη ενός κονταριού πρόβαλε από το δέρμα της, σαν μεταλ