Το καλοκαίρι

Τ Ο Κ Α Λ Ο Κ Α Ι Ρ Ι 11 φανταστώ, το τραπέζι δημιουργούσε ένα ξεκάθαρο όριο ανάμεσα σε ό,τι δικό σου έβλεπα πρώτη φορά και ό,τι παρέμενε ακόμη κρυμμένο, και που πιθα­ νότατα δεν θα έβλεπα ποτέ (μια έξοδος με φίλες κρατάει πολύ περισσότερο απ’ όσο ένα δείπνο δύο συζύγων που δυσφορούν). Σε άκουγα να γελάς και να αστειεύεσαι, μα δεν υπήρχε τίποτα το ανόητο επάνω σου. Έμοιαζες μεγαλύτερη από την ηλικία σου. Ένιωσα την παρόρμηση να αφήσω την Έστερ στη φλυαρία της για τα παντρεμένα ζευγάρια, να προχωρήσω με βήμα αποφασιστικό προς το τραπέ­ ζι σου και να σε ρωτήσω, να σε ρωτήσω πόσων χρο­ νών ήσουν. Θα σου έκανα εντύπωση; Θα σου φαι­ νόμουν πιο αλαζονικός από τους συνομήλικούς σου; Ηλίθιοι συλλογισμοί ενός μεσόκοπου που ένιωθε ακόμη παιδάκι (όπως συμβαίνει με όλους τους με­ σόκοπους), που επιδείκνυε τους καλούς του τρό­ πους, αλλά δεν έβλεπε την ώρα να κάνει καμιά μα­ λακία ή έστω να πει μια βρισιά. Το Τσιρτσέο ήταν ένα αρκετά γνωστό παραθαλάσσιο θέρετρο, προς τα νότια της Ιταλίας, αν και κάπως μοναχικό, μ’ έναν δικό του μοναδικό τρόπο. Όσο περισσότερο πλησίαζες στην ακτή τόσο περισσότε­ ρο έμοιαζαν τα σπίτια: σκόρπιες ασπροβαμμένες διπλές μονοκατοικίες, με σιδερένιους φράχτες στο