Το καλοκαίρι

7 Πρώτο καλοκαίρι Εμφανίστηκες μπροστά μου στις 10 Αυγούστου, τη νύχτα του Σαν Λορέντσο, αναπάντεχα. Ήσουν μια επιθυμία που δεν είχα εκφράσει, εκπληρωμένη από ένα αστέρι που δεν είχα δει να πέφτει. Ήμουν ευσυγκίνητος εκείνη την εποχή. Ήταν μια ασυνήθιστη αδυναμία για μένα, μια υπερευαισθη­ σία που αποκτά κανείς μόνο μετά τα πενήντα, σαν μετάλλιο προς τιμήν των επιζώντων της ζωής. Ο γιος μου είχε μεγαλώσει πια και πρόσφατα είχα πάει τον σκύλο μου για ευθανασία. Με συγκινούσε ο χρό­ νος, τα πάντα γύρω μου, ανεξαιρέτως, μόνο και μόνο επειδή ο χρόνος αυτός είχε περάσει ανεπιστρε­ πτί. Και φυσικά με συγκινούσες εσύ, που είχες ακό­ μη την ευχέρεια να αδιαφορείς για το πέρασμά του. Δειπνούσες με τις φίλες σου, ήσουν ομιλητική, ίσως κάπως μεθυσμένη, μακράν ανώτερη από τις συνδαιτυμόνες σου. Εγώ καθόμουν σ’ ένα τραπέζι