Το καλοκαίρι

L U C A R I C C I 20 γουν (κάποιες από τη βιασύνη τους άφησαν τα ποτά τους στη μέση). «Τις έδιωξες» σχολίασα. «Ίσως παραήταν μικρές. Γιατί δεν δοκιμάζεις να τους πιάσεις την κουβέντα;» Υπήρχε μια κοπέλα μόνη της, που έπινε την μπί­ ρα της, φαινομενικά ξεκομμένη από το αιώνιο κί­ νημα του καλοκαιρινού φλερτ: τέλεια. Την περικυ­ κλώσαμε, εγώ από τη μία πλευρά κι ο Λέλο από την άλλη. «Γεια» έκανε ο Λέλο. «Δεν είναι υπέροχη βρα­ διά;» Η κοπέλα πετάρισε μια δυο φορές τα βλέφαρά της, αμήχανη. «Πώς σου φαίνεται η ποίηση;» συνέχισε ο Λέλο. «Διδάσκεται ακόμη στο σχολείο;» «Μ’ αρέσει, αλλά το σχολείο είναι βαρετό». «Ποιος ποιητής σου αρέσει;» «Ο Τζιμ Μόρισον». «Ποιος;» «Ο βασιλιάς σαύρα, τον ξέρετε;» «Αυτός που έλεγε για τον ίδιο του τον εαυτό: “I’m the Lizard King, I can do anything!”, σωστά;» «Ναι, αυτός». «Κι εγώ μπορώ τα πάντα». «Όπως;» «Μπορώ να σου χαρίσω μονάδες στο κινητό σου, αν θες».