Το καλοκαίρι

Τ Ο Κ Α Λ Ο Κ Α Ι Ρ Ι 15 ρα νύχτα, στύβουν το μυαλό τους για να βρουν ιδέες. Φέτος ποια έκκληση ή εκστρατεία μπορώ να υπο­ γράψω για να μη με ξεχάσει ο κόσμος;» Γίναμε αξιαγάπητοι φαφλατάδες. «Η λογοτεχνία που μου αρέσει εμένα αποφεύγει τα ηθικά διδάγματα» τόνισα. «Κανένα ηθικό δίδαγμα, καμία εργαλειοποίηση. Μακριά από εμάς οι πολιτικές φατρίες, οι θρησκευ­ τικές αιρέσεις και οι μασονικές στοές». «Η λογοτεχνία είναι μια αρκετά ωμή απεικόνιση των πραγμάτων. Πάρε για παράδειγμα τον Σαίξπηρ. Ο Μάκβεθ θέλει την εξουσία, αλλά είναι κότα. Η ΛαίδηΜάκβεθ που δεν είναι τόσο αδύναμη όσο εκεί­ νος, τον πείθει να σκοτώσει τον βασιλιά. Αυτό είναι όλο κι όλο». «Και είναι αρκετό». «Ο ακριβής σκοπός της λογοτεχνίας είναι να μην έχει έναν συγκεκριμένο σκοπό». Ο Λέλο κούνησε καταφατικά το κεφάλι, ήπιε ένα δυο ποτηράκια ακόμα και μετά μου έκανε την κρί­ σιμη ερώτηση: «Λοιπόν, θα μου το παραδώσεις;». Είχα ή δεν είχα τελειώσει αυτό το κωλομυθιστό­ ρημα; Πόσο καιρό είχε τραβήξει αυτή η υπόθεση; Δεν είχε άδικο η Έστερ που το αποκαλούσε «ο ιστός της Πηνελόπης». Είναι αλήθεια πως τα τελευταία χρόνια έγραφα κι έσβηνα με τον ίδιο ρυθμό. Ό,τι έκανα κάθε μέρα αντισταθμιζόταν από αυτό που