Το καλοκαίρι

Τ Ο Κ Α Λ Ο Κ Α Ι Ρ Ι 13 Η Έστερ μισοχαμογέλασε: δεν τον συμπαθούσε, αλλά έκανε τα στραβά μάτια επειδή εξέδιδε τα βι­ βλία μου. Πήρα σοβαρό ύφος και πέταξα την ατάκα μου. «Εγώ πάντως θα έλεγα πως τα αστέρια βλέπουν εμάς να πέφτουμε κάθε βράδυ». Ήσουν κι εσύ εκεί; Ήσουν εκεί μαζί μας κάτω από τον κέδρο, έστω νοερά, στη σκέψη μου; Εγώ λέω πως ναι, αν και τότε δεν το συνειδητοποιούσα. Άλλωστε συναντάμε τόσους ανθρώπους που μπορεί να μας ενδιαφέρουν, αλλά συνεχίζουμε τον δρόμο μας, τους προσπερνάμε, τους αφήνουμε πίσω μας. Αυτός είναι ο κοινότοπος τρόπος επιβίωσης. Αν αφη­ νόμασταν να μας παρασύρουν όλοι οι άνθρωποι που δυνητικά θα μπορούσαν να μας παρασύρουν, δεν θα είχαμε ζωή. Η Έστερ και ο Λέλο στο μεταξύ είχαν αρχίσει να λογοφέρνουν με αφορμή την επιθυμία και συγκε­ κριμένα την αντρική. «Πάντα αναρωτιόμουν τι είναι αυτό που θέλει περισσότερο απ’ όλα ένας άντρας» είπε η Έστερ. «Περισσότερο απ’ όλα είπες;» «Ναι, περισσότερο απ’ όλα. Θέλει να επιβάλλει τους κανόνες του;» «Όχι μόνο». «Θέλει να δοκιμάζει την τύχη του;» «Όχι μόνο».