Το γεράκι της Μάλτας

15 δεν είναι δυνατόν να επιστρέψω σπίτι έτσι, χωρίς να την έχω δει, χωρίς να έχω μιλήσει μαζί της τουλάχι- στον από το τηλέφωνο. Αρνήθηκε να με πάει να τη δω. Είπε ότι εκείνη δεν θέλει να με δει. Δεν το πι- στεύω. Μου υποσχέθηκε να της πει ότι με είδε και να την έφερνε –αν το ήθελε– το βράδυ στο ξενοδοχείο. Ήταν βέβαιος ότι δεν θα ήθελε. Μου υποσχέθηκε ότι αν εκείνη δεν ήθελε, τότε θα ερχόταν αυτός. Μου…» Σταμάτησε κι έφερε το χέρι στο στόμα της, καθώς άνοιξε η πόρτα. O άντρας που άνοιξε την πόρτα έκανε ένα βήμα μέσα και είπε «Ω, συγγνώμη!», έβγαλε βιαστικά το καπέλο του και αποχώρησε με βήματα προς τα πίσω. «Δεν πειράζει, Μάιλς» του είπε ο Σπέιντ. «Έλα μέσα. Μις Oυόντερλι, από εδώ ο κύριος Άρτσερ, ο συ- νεργάτης μου». O Μάιλς Άρτσερ μπήκε ξανά στο γραφείο, έκλεισε την πόρτα πίσω του σκύβοντας ελαφρά και χαμογελώ- ντας στη μις Oυόντερλι, ενώ ταυτόχρονα έκανε μια ακαθόριστη ευγενική χειρονομία με το καπέλο στο χέ- ρι του. Ήταν μετρίου αναστήματος, γεροδεμένος, με φαρδιές πλάτες, χοντρό λαιμό, ροδαλό, χαρωπό πρό- σωπο, με θεληματικό σαγόνι και λίγες γκρίζες τρίχες στα περιποιημένα μαλλιά του. Είχε περάσει τα σαρά- ντα όσο ο Σπέιντ τα τριάντα.