Το γεγονός

T O Γ Ε Γ Ο Ν Ο Σ 13 γελο. Καλό σημάδι. Κλείνοντας πίσω της την πόρ- τα, είπε αμέσως «αρνητικό». Έβαλα τα γέλια. Δεν έδωσα προσοχή σε ό,τι είπε στη συνέχεια. Είχε ύφος χαρωπό και συνένοχο. Κατέβηκα σαν σίφουνας τη σκάλα, ξανάκανα την ίδια διαδρομή προς την αντίθετη κατεύθυνση, ανέμελη. Έλεγα μέσα μου πως, γι’ άλλη μια φορά, τη σκαπούλαρα. Αναρωτιόμουν αν και η ξανθιά κοπέλα την είχε σκαπουλάρει. Στον σταθμό Μπαρ- μπές, άνθρωποι κολλητά ο ένας με τον άλλον έστε- καν αντικριστά στις αποβάθρες, ενώ έβλεπες σκόρ- πιες ροζ κηλίδες από πλαστικές τσάντες του Tati. Βίωσα τις στιγμές στο νοσοκομείο Λαριμπουαζιέρ με τα ίδια ακριβώς αισθήματα φόβου και δυσπιστίας όπως τότε που περίμενα τη γνωμάτευση του για- τρού Ν., το 1963. Έτσι, λοιπόν, η ζωή μου τοπο- θετείται ανάμεσα στη μέθοδο Ότζινο και στο φτη- νό προφυλακτικό που αγοράζαμε από αυτόματα μηχανήματα πώλησης. Είναι ένας καλός τρόπος να την αποτιμήσεις, πιθανόν ο πιο αξιόπιστος όλων.