Το φτυάρι

Τ Ο Φ Τ Υ Α Ρ Ι 9 οριζόντιες γραμμές. Ήταν η γραφή του Πιμ φυσικά. Για χρό­ νια καθόμουν δίπλα του στην τάξη, τον είχα δει να γράφει διαγωνίσματα, αλλά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πίεζε τόσο πολύ το στιλό του. Αυτό δεν έκανε πιο ακριβείς τις απαντήσεις του. Ο Πιμ είχε βρει λοιπόν τη διεύθυνσή μου. Την είχε αντι­ γράψει επιμελώς, γράμμα γράμμα. Η ίδια η πρόσκληση ήταν τυπωμένη. Στην εσωτερική πλευρά της κάρτας υπήρχε μια σύντομη παράγραφος με το επεξηγηματικό κείμενο. «Αγαπητέ / Αγαπητή…» Η διάστικτη γραμμή άφηνε χώρο για το όνομά μου, γραμμένο με το χέρι. Όπως όλοι γνωρίζετε, ο Γιαν θα γιόρταζε αυτόν τον μήνα τα 30ά του γενέθλια, επιπλέον όμως εγκαινιάζουμε τις νέες μας εγκαταστάσεις παραγωγής γάλακτος, σχεδόν πλήρως αυτοματοποιημένες. Είναι η ευκαιρία να βρεθούμε για μια φιλική συγκέντρωση. Έβγαλα τα παπούτσια μου για να νιώσω το τρυφερό ξύλο του παρκέ κάτω από τα πόδια μου. Το μνημόσυνο του Γιαν είχε μετατραπεί σε διαφημιστική εκδήλωση, έτσι ώστε να συγκε­ ντρωθεί όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος στα εγκαίνια μιας καινούργιας εταιρείας. Δεν διάβασα παρακάτω. Η πρόσκληση κατέληξε στον σκουπιδοτενεκέ μαζί με τις πατατόφλουδες και την υπόλοιπη αλληλογραφία. Άνοιξα τη βρύση στο τέρμα, άπλωσα τους καρπούς μου κάτω από το παγωμένο νερό υπό πίεση και έβρεξα το πρόσωπό μου. Η κατσαρόλα άρχισε να τρίζει, το διψασμένο μαντέμι απαι­ τούσε κι εκείνο λίγο νερό. Ο βραστήρας είχε σβήσει, παρ’ όλα αυτά έκλεισα το μάτι. Δεν πεινούσα πια.