Το φτυάρι

L I Z E S P I T 8 εκπτωτικού σουπερμάρκετ, που κάθε φορά παρουσίαζε την ίδια μίζερα γεμισμένη γαλοπούλα, τον ίδιο κορμό με μόκα, το ίδιο φτηνό κρασί. Πράγματι, δεν είχα προβλέψει ακόμη τίποτα για την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Περιμάζεψα αυτό το υποτυπώδες οδόφραγμα, μπήκα στο διαμέρισμά μου και, με την αλληλογραφία στο χέρι, ξεκίνη­ σα τη καθιερωμένη σύντομη περιπολία μου, ανοίγοντας τις πόρτες μία μία, χωρίς να ξέρω τι θα ήταν χειρότερο: να πέσω πάνω σε κάποιον παρείσακτο ή να ξαναβρώ για άλλη μια φορά τα ίδια δωμάτια άδεια. Αφού κρέμασα τα γάντια και το παλτό μου, ξεφλούδισα μια πατάτα για το βραδινό μου φαγητό, αφαιρώντας τις φύ­ τρες που είχαν βγει εξαιτίας της έκθεσης στο φως. Έπειτα γέμισα τον βραστήρα και, για να του δώσω να καταλάβει πως έπρεπε να βιαστεί, έβαλα την κατσαρόλα πάνω στο μάτι χω­ ρίς νερό και το άναψα στη μέγιστη ένταση. Στο μεταξύ, είχα τον χρόνο να εξετάσω εκείνο το γράμμα. Το όνομα και η διεύθυνσή μου ήταν γραμμένα με μαύρο μελάνι με έναν γραφικό χαρακτήρα που γνώριζα, αλλά που δεν κατάφερα αμέσως να προσδιορίσω. Με τη μύτη του απο­ φλοιωτή άνοιξα τον φάκελο. Σε μια λευκή κάρτα υπήρχε η φωτογραφία ενός μωρού και ένα όνομα. Δεν χρειαζόταν να παρατηρήσω λεπτομερώς την εικόνα, το όνομα ή την ημερο­ μηνία για να καταλάβω ότι δεν επρόκειτο για αγγελτήριο γέν­ νησης αλλά για ένα πορτρέτο του Γιαν. Φέτος, στις 30 Δε­ κεμβρίου θα έκλεινε τα τριάντα. Έστρεψα πάλι το βλέμμα στη διεύθυνση, στο όνομα της οδού μου. Τα ορνιθοσκαλίσματα είχαν σκάψει το χαρτί σε βά­ θος, οι θηλιές των γραμμάτων χόρευαν ακριβώς πάνω από τις