Το φτυάρι

Τ Ο Φ Τ Υ Α Ρ Ι 25 κινεί τα χέρια της δείχνει ότι μιλάει για τον καιρό που πάει να χαλάσει. Ύστερα στοιβάζει τις φέτες της μορταδέλας πά­ νω στον δίσκο της ζυγαριάς. Την ίδια στιγμή, βλέποντας τον ιερέα ικανοποιημένο να πληρώνει τα ψώνια του, με κυριεύει μια μελαγχολία που δεν είχα αισθανθεί εδώ και πολύ καιρό και που νόμιζα, ήλπιζα πως ίσως είχε εξαφανιστεί για τα καλά. Τώρα πια ξέρω ότι τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει αυτή την αίσθηση, ακόμα κι όταν είμαι καθισμένη στο μάθημα, στη σωστή τάξη, ντυμένη έτσι όπως όλοι έχουν συνηθίσει να με βλέπουν, ακόμα κι όταν βλέπω κρέας, ακόμα κι όταν δεν βλέπω κρέας. Κάτι μου λείπει, τα πάντα μου λείπουν, σαν να είχα υπάρξει κάποτε πιο πλήρης και να θυμόμουν πώς ήταν. Έχω την ίδια ξαφνική αίσθηση κάθε φορά που πλένομαι όρθια στην μπανιέρα. Υπάρχει κάτι που κολλάει πάνω στο δέρμα μου, που με εγκλωβίζει, που κλείνει γύρω μου, που με κάνει να καταλάβω ότι δεν είμαι στη σωστή θέση. Σκέφτηκα τις προάλλες πως έχει ίσως να κάνει με το γε­ γονός ότι γεννήθηκα λίγο μετά τα δίδυμα, από μια μήτρα ακόμη ελαφρά διεσταλμένη. Ίσως στη διάρκεια αυτών των πρώτων εννέα μηνών να ένιωθα τη μαμά ξεχειλωμένη γύρω από το σώμα μου. Πριν η μητέρα του Λόρενς προλάβει να καταλάβει ότι την περιεργάζομαι, έχω κιόλας εξαφανιστεί από το οπτικό της πεδίο. Η καταιγίδα ξεσπά πριν να φτάσω σπίτι. Οι πρώτες στα­ γόνες είναι χλιαρές. Ήταν αναμενόμενο: αφού τις τελευταίες ημέρες βγήκε ζεστό νερό από τη βρύση του κρύου. Ψάχνω