Το φτυάρι

L I Z E S P I T 24 μνήσεων. Μετά από μια ώρα δεν μου έχει μείνει ούτε μία καραμέλα. Το στόμα μου έχει πάρει φωτιά με όλη αυτή την ξινίλα. Νιώθω το στομάχι μου βαρύ. Θα έπρεπε να έχω μείνει σπίτι μου. Ίσως προσπάθησαν να μου τηλεφωνήσουν. Συνεχίζω μέχρι το κρεοπωλείο. Σήμερα, το ποδήλατο του Λόρενς δεν είναι ακουμπισμένο στην πρόσοψη. Έχει ίσως βρει καινούργιους φίλους ή και­ νούργιες ασχολίες για τα οποία δεν μου έχει μιλήσει, μπορεί και να έχει βγει. Ή απλώς έχει βάλει το ποδήλατό του στο γκαράζ ή ακόμα προτιμά, με τον καιρό που κάνει, να βλέπει τηλεόραση παρά να είναι μαζί μου. Από τη φαρδιά βιτρίνα παρατηρώ το εσωτερικό του κατα­ στήματος. Ο εφημέριος διαλέγει τι θα αγοράσει. Δείχνει με το δάχτυλο τη μορταδέλα. Η μητέρα του Λόρενς κάνει το αλλαντικό να αιωρηθεί για λίγο με χάρη κι έπειτα το τοποθε­ τεί πάνω στον κόπτη. Από τη μισάνοιχτη πόρτα ακούω τη λάμα να περιστρέφεται αργά. Το κόψιμο του κρέατος παράγει έναν ήχο που δεν θυμίζει τεμαχισμό αλλά ξέφτισμα. Ο Λόρενς είχε δίκιο. «Μια αγελάδα αποτελείται από ένα εκατομμύριο ίνες». Μας το είχε πει μια μέρα στο σχολείο, την ώρα του μεσημεριανού διαλείμματος, ενώ διέλυε ένα κομμάτι λουκάνικου σε πάμπολλα νήματα κρέατος, τα οποία στη συνέχεια τοποθετούσε ένα ένα πάνω σε μπαλίτσες που είχε πλάσει με την ψίχα του ψωμιού του. «Όταν το ξέρεις, παύει να σε πειράζει να το κόβεις κομματάκια». Η ιδέα δεν έμοιαζε να είναι δική του, παρ’ όλα αυτά, το γεγονός ότι την είχε συγκρατήσει με εντυπωσίαζε. Όταν κοιτάζω τη μητέρα του Λόρενς, νιώθω σχεδόν πάντα μια αίσθηση ηρεμίας. Αυτή τη στιγμή, ο τρόπος με τον οποίο