Το φτυάρι

Τ Ο Φ Τ Υ Α Ρ Ι 17 κίνηση. Η ανατομία των ώμων, σε αντίθεση με αυτή των φρυδιών, δεν επιτρέπει εύκολα τις λεπτές διαφοροποιήσεις. «Δεν μπορεί οποιοσδήποτε να καταφέρει κάτι τέτοιο» λέει ο πατέρας μου. «Ο κόμπος πρέπει να βρίσκεται στο σωστό ύψος». «Κατάλαβα. Και ποιο είναι το σωστό ύψος;» Η ερώτησή μου πέφτει στο κενό. «Με έναν αποτυχημένο κόμπο, υποφέρεις φρικτά. Και υποθέτω πως δεν θα ήθελες να υποφέρω, έτσι δεν είναι;» Κοιτάζω και πάλι το σχοινί νεύοντας αρνητικά. «Εάν δεν πέσεις από αρκετά ψηλά, ο σβέρκος σου δεν θα σπάσει. Αποτέλεσμα, το πράγμα καθυστερεί. Αν πάλι πέσεις από πολύ ψηλά, το κρανίο σου εξαρθρώνεται. Θα μπορούσες να υποβάλεις σε τέτοια δοκιμασία αυτούς που θα σε βρουν;» «Όχι, δεν θα ήταν σωστό» λέω. Ο μπαμπάς φοράει ένα κασκέτο. Ο ιδρώτας των τελευ­ ταίων ημερών, που έχει εμποτίσει το πανί, είναι τώρα στε­ γνός: το αλάτι έχει σχηματίσει λευκές γραμμές που κυματί­ ζουν στο ύψος του μετώπου. Όσο πιο ζεστή ήταν η μέρα, τόσο πιο ψηλά βρίσκεται το ίχνος. Με κοιτάζει χωρίς να λέει κουβέντα, βγάζει το κασκέτο, το εξετάζει για να δει αν συμβαίνει κάτι περίεργο. Δεν βλέπει τίποτα. Το κασκέτο ξαναβρίσκει τη θέση του στο κεφάλι του, ανάποδα αυτή τη φορά. Δεν μπορώ να μην το σκεφτώ: αυτός ο άνθρωπος είναι ο πατέρας μου. Είναι μεγαλύτερος σε ηλικία από τον μέσο όρο, επειδή άργησε να συναντήσει τον άνθρωπο που δέχτηκε να κάνει παιδιά μαζί του. Εργάζεται σε μια τράπεζα, όπου κάνει πράγματα για τα οποία δεν μιλάει ποτέ εκτενώς και για τα