Το φτυάρι

L I Z E S P I T 16 κάνοντας ζιγκ ζαγκ, με το τιμόνι παραφορτωμένο με ηλε­ κτρικά πριόνια, συσκευές για μασάζ Medion, ψαλίδια κλα­ δέματος ή λαβίδες για ψησταριές. Αυτό το τρυπάνι το κάναμε δώρο στον μπαμπά πριν από ένα χρόνο. Του άρεσε πολύ όσο βρισκόταν ακόμη τυλιγμένο στη συσκευασία δώρου πάνω στον μπουφέ. Αφού το ξεπα­ κέταρε, το άφησε πάνω σε μια στοίβα από σιδερωμένες πε­ τσέτες και παρέμεινε εκεί μέχρι τη στιγμή που οι προετοιμα­ σίες για τα επόμενα γενέθλια δεν ήταν πια δυνατόν να ανα­ βληθούν. «Κατά μέσο όρο, ένα τρυπάνι δεν χρησιμοποιείται πάνω από έντεκα λεπτά κατά τη διάρκεια της ζωής του» μου είπε ο μπαμπάς. «Λίγο είναι». Προσπαθώ να δω αν η ετικέτα είναι ακόμη κολλημένη στο κουτί για να υπολογίσω το κόστος ανά δευτερόλεπτο. Θα το πω μετά στον Πιμ και στον Λόρενς, μπορεί να τους ενδιαφέρει. «Κοίτα, Εβίτα. Θα ήθελα να δεις κάτι». Ο μπαμπάς μού δείχνει μια θηλιά που κρέμεται στο μεσαίο δοκάρι κάτω από τον σκελετό της στέγης, δίπλα στο ψαλίδι κλαδέματος. «Δεν φαίνεται εκ πρώτης όψεως, αλλά ξέρεις πόσο δύσκο­ λο είναι να την κρεμάσεις σωστά;» Απαντώ ανασηκώνοντας τους ώμους. Οι άνθρωποι ανα­ σηκώνουν πάντα τους ώμους όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με πράγματα που δεν τους ενδιαφέρουν ή που τους ενδιαφέ­ ρουν πολύ αλλά για τα οποία δεν ξέρουν τι να πουν. Σκέφτο­ μαι κάθε φορά ότι είναι επείγον να διαλέξω ένα άλλο μέρος του σώματος γι’ αυτόν τον σκοπό ή τουλάχιστον μια άλλη