Το φτυάρι

Τ Ο Φ Τ Υ Α Ρ Ι 15 πρώτη σειρά για να παρακολουθούν όσα συμβαίνουν εδώ μέσα όλη μέρα. Ο μπαμπάς χώνει την πατημένη του γόπα σε ένα κουτάκι όπου έχει μείνει ακόμη λίγη μπύρα. «Διαφορετικά θα έχουμε γκρίνιες». Δείχνει την πόρτα που επικοινωνεί με το υπόλοιπο σπίτι, με την κουζίνα. Οι ώμοι του μπαμπά είναι πεσμένοι, δίνουν την εντύπω­ ση ότι οι μασχάλες του είναι πολύ βαριές. Κοιταζόμαστε, εκείνος κι εγώ, μέσα σε αυτό το εργαστήριο, γεμάτο με κάθε είδους διαφημιστικά γκάτζετ που προσφέρει το κατάστημα Peters για κάθε αγορά μιας κάσας Maes Pils: μπλε κασκέτα, φουσκωτοί δίσκοι σερβιρίσματος πάνω σε μπλε μαξιλάρια, μπλε μπάλες παραλίας. Βλέπει αυτό που βλέπω; Ότι το εργαστήριο έχει μετατρα­ πεί σε αποθήκη λαχνών κατάλληλων για τόμπολα; Το βλέμμα μου σταματάει σε ένα τρυπάνι το οποίο, αντί­ θετα με τα άλλα εργαλεία, δεν κρέμεται από την οροφή αλλά είναι ακουμπισμένο πάνω σε ένα ράφι που συναρμολογήθη­ κε και στη συνέχεια στερεώθηκε στον τοίχο αρκετά πρόσφα­ τα. Δεν έχει χρησιμοποιηθεί από τότε. Ανάμεσα στο τρυπάνι και το ράφι είναι δύσκολο να πει κανείς ποιο επέτρεψε στο άλλο να υπάρξει. Αυτά τα εργαλεία δεν βρίσκονται εδώ τυχαία. Μένουμε κοντά στο Aldi – με τα πόδια θέλει αρκετό περπάτημα, αλλά με το ποδήλατο είναι πολύ εύκολο. Εκεί, κάθε χρόνο βρίσκεις τουλάχιστον ένα πράγμα που ένας πατέρας δεν διαθέτει ακό­ μη. Στη γέφυρα που περνάει πάνω από τον αυτοκινητόδρομο συνδέοντας το χωριό μας με τη γειτονική κωμόπολη, βλέπεις συχνά μαμάδες καβάλα στα ποδήλατά τους να προχωρούν