Το φτυάρι

L I Z E S P I T 14 «Α! Εύα». Κάνει μεταβολή, μου κάνει νόημα να τον ακολουθήσω. Όταν το προφέρει εκείνος, το όνομά μου ακούγεται σαν εντο­ λή ή σαν ερώτηση, σπάνια σαν κάτι που μου ανήκει. Προχωράω πίσω του μέχρι το εργαστήριο. Τα κέρματα κα­ τρακυλούν κατά μήκος των αστραγάλων μου και καταλήγουν βαθιά μέσα στις κάλτσες μου. Η μαμά είχε βρει την ονομασία «εργαστήριο» όταν είχαν αγοράσει αυτό το σπίτι, στο οποίο κάθε κενός χώρος είχε τη δυνατότητα να γίνει οτιδήποτε ήθελαν, με μοναδική προϋ­ πόθεση ότι θα το επαναλάμβαναν αρκετές φορές. Εδώ, ο μπαμπάς θα έκανε σπουδαία πράγματα: θα καλλιεργούσε τον κήπο, θα κλάδευε τον φράχτη, θα έφτιαχνε κομπόστ, θα ανα­ καίνιζε το μπάνιο… Αυτό το δωμάτιο, που οι πρώην ιδιοκτή­ τες χρησιμοποιούσαν ως παιδικό, το στόλιζε μια ταπετσαρία με μοτίβο από αρκουδάκια. Στο κέντρο ο μπαμπάς είχε χτίσει ένα τοιχάκι με διάτρητα τούβλα ώστε να κρεμάσει τον νιπτή­ ρα. Σκόπευε να το ντύσει παντού με πλακάκια όταν θα είχε συγκεντρώσει τα απαραίτητα χρήματα. Ο Γιόλαν συνειδητο­ ποίησε μια μέρα ότι οι τρύπες στα τούβλα ήταν ιδανικές για να βάζουμε τις οδοντόβουρτσες. «Στο ενδιάμεσο είναι πολύ πρακτικό» αποφάνθηκε η μα­ μά. Ο Γιόλαν έσπευσε να το επιβεβαιώσει: δεν υπάρχει χρόνος στο ενδιάμεσο του χρόνου. Υπάρχουν άδεια κουτάκια μπίρας και άλλα σκουπίδια σκόρπια σε όλο το εργαστήριο. Οι τοίχοι είναι καλυμμένοι με μανιτάρια που ως επί το πλείστον φυτρώνουν στραβά. Λοξο­ κοιτώντας κάτω από την καλύπτρα τους, βρίσκονται στην