Το φθινόπωρο

Τ Ο Φ Θ Ι Ν Ο Π Ω Ρ Ο 13 και η πλήξη του άλλου, θέλουν να καταλάβουν τίνος η υπομονή έχει φτάσει στα όριά της, ποιος είναι ένα βήμα προτού τα τινάξει όλα στον αέρα. «Τι σου συμβαίνει;» επέμεινε πάλι η Σάντρα. «Γιατί με ξαναρωτάς;» «Συννέφιασες». «Πότε;» «Μόλις τώρα». Δεν ήθελα να μοιραστώ αυτές τις σκέψεις με τη γυναίκα μου, κι έτσι παρέμεινα σιωπηλός, προσπα­ θώντας να βρω μια πειστική δικαιολογία. Όσο πε­ ρισσότερη ώρα περνούσε, τόσο πιο εύκολα θα κα­ ταλάβαινε η Σάντρα ότι όλο αυτό ήταν μια μικρή πλάνη. «Δεν σκέφτομαι τίποτα» είπα. «Είμαι απλώς κου­ ρασμένος από το ταξίδι της επιστροφής». Αυτή ήταν η μισή αλήθεια. Κάθε χρόνο περνού­ σαμε έναν μήνα στη θάλασσα, στο Τσιρτσέο. Οτι­ δήποτε ρίζωνε στη ζωή του ζευγαριού κλονιζόταν από ένα είδος διαπραγμάτευσης (το να συμβιώνεις με κάποιον σημαίνει ακριβώς αυτό, να διαπραγμα­ τεύεσαι διαρκώς), κι εγώ, στην προκειμένη περί­ πτωση, υπέκυπτα στα θέλω της Σάντρα. Εν ολίγοις, ποτέ δεν είχα συμπαθήσει αυτή την παραθαλάσσια μονοκατοικία. Περιφερόμουν σε παραλίες ( έρημες, αν το καλοσκεφτεί κανείς) που έβριθαν από άσωτους ανθρώπους και ελαφρότητα. Τώρα επιτέλους είχε