Το φθινόπωρο

L U C A R I C C I 10 να διακρίνω; Ναι, είχε γεράσει, όμως το να μεγαλώ­ νεις σημαίνει αναγκαστικά κι ότι φθείρεσαι; Είχε παχύνει; Ή μήπως είχαν πρηστεί οι αστράγαλοι και τα πόδια της, είχε κάνει κοιλίτσα (δεν το άντεχα αυτό στις γυναίκες) ή μήπως είχε αποκτήσει βλέμμα βοδιού; Μήπως εκείνο το μεσημέρι, καθώς άδειαζε τις βαλίτσες των διακοπών μας, μου φαινόταν αξιο­ λύπητη με το σπορ της ντύσιμο, το μπλουζάκι, το κολάν και τα παπούτσια του τένις; Ένιωθα εγκλω­ βισμένος· αναστέναξα και συνέχισα να κοιτάζω από το παράθυρο. Προσπάθησα να επικεντρώσω τις σκέψεις μου σε κάτι ασήμαντο. Μα τι στο καλό έπρεπε να σκεφτώ δηλαδή; Τι σκέφτονται οι σύζυ­ γοι μέρα νύχτα, αν όχι τη σύντροφό τους; Η εμμονή του έρωτα δεν είναι τίποτα σε σχέση με την εμμονή της απομάγευσης του έρωτα , μόνο που, συγκριτικά με την πρώτη, η δεύτερη είναι καθαρή ήττα, αποτυχία, εκμηδένιση. Μπήκα στον πειρασμό να μοιραστώ κάποιες από αυτές τις σκέψεις μου με τη Σάντρα. Όμως, ακόμα κι αν κατάφερνα να μη με διαολοστεί­ λει, τι θα γινόταν μετά; Στον διάλογο, στο μοίρασμα και στη συνύπαρξη δεν είναι εκεί που νιώθει κανείς περισσότερο τη μοναξιά; Θα μπορούσαμε να το κά­ νουμε και τέρμα, χωρίς να πούμε κουβέντα. Δεν υπήρχε τίποτα που θα με εμπόδιζε να το κάνω, η βέρα στον παράμεσο μου έδινε αυτό το δικαίωμα. Άραγε έλειπε η διάθεση επειδή είχε χαθεί το συναί