Το φθινόπωρο

Τ Ο Φ Θ Ι Ν Ο Π Ω Ρ Ο 17 δεκαπέντε ώρες μες στο αεροπλάνο, θα καταλήξω να νοσταλγώ την παραλία της Σαμπάουντια;» Τον χτύπησα φιλικά στην πλάτη. «Εσύ;» με ρώτησε ο Τζιτάνι. «Πώς τα πέρασες στις διακοπές σου;» «Τα ίδια και τα ίδια, με τις ίδιες στενάχωρες σκέ­ ψεις. Και τώρα σκέφτομαι να μετακομίσω». «Χρειάζεσαι ανανέωση, ε;» «Ακριβώς». Ο Τζιτάνι ξερόβηξε κι έβαλε τα γέλια. «Μερικές φορές αυτό γίνεται ακόμα κι αν αλλάξεις πλυντήριο ή πάρεις ένα καινούργιο σετ κατσαρόλες». Κάθε τόσο διασταυρωνόμασταν με κάποια πολυ­ πληθή ομάδα τουριστών ντυμένων μ’ αυτό το ολίγον απωθητικό στιλ: σαγιονάρα, βερμούδα, φανέλα. «Γιατί έχεις τέτοια μούτρα;» με ρώτησε ο Τζιτάνι. «Δεν είναι τίποτα» προσπάθησα να αποδραματο­ ποιήσω την κατάσταση. «Απλώς, έχω αναπτύξει μια υπέρμετρη αλλεργία στο ανθρώπινο είδος». Με τρόμαζε η ιδέα, αλλά μπορεί κάλλιστα να είχα περάσει μέσα σε λίγα χρόνια από τη φάση του «τα πάντα επιτρέπονται» στη φάση «τίποτα δεν επι­ τρέπεται». Κάποιοι το αποκαλούσαν ωριμότητα. Η μετάβαση πάντως δεν ήταν ανώδυνη. Ένιωθα υπερ­ βολικά αυστηρός στην κριτική μου απέναντι στον κόσμο, στους άλλους, στον εαυτό μου. «Γιατί από κάποια στιγμή κι έπειτα τα ζευγάρια