Το φθινόπωρο

L U C A R I C C I 16 Τα μάτια του Τζιτάνι λαμπύρισαν. «Επειδή είσαι πραγματικός συγγραφέας, γι’ αυτό!» Προχωρήσαμε προς τον ναό της Σάντα Τσετσίλια. Ποτέ δεν μου άρεσε το Τραστέβερε. Η καρτποστα­ λική του επιτήδευση –τα εστιατόρια με τα καρό τρα­ πεζομάντιλα που υπόσχονταν αξέχαστες μακαρο­ νάδες αλ’ αματριτσιάνα, με τους σερβιτόρους στο κατώφλι που σε προσκαλούσαν με τα μακαρονικά τους αγγλικά να περάσεις μέσα– πάντοτε με εκνεύ­ ριζε. «Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι το Τραστέβερε μοιάζει με χάρτινο λούνα παρκ;» τον ρώτησα. Ο Τζιτάνι έφτυσε ένα φλέμα. «Το μοναδικό αυ­ θεντικό πράγμα που μπορεί να σου συμβεί στο Τρα­ στέβερε είναι να σπάσεις το πόδι σου σε καμιά από αυτές τις παλιότρυπες». Προσπεράσαμε την τεράστια λακκούβα την οποία εννοούσε ο Τζιτάνι και συνεχίσαμε στο ανώ­ μαλο πλακόστρωτο δρομάκι. «Πώς τα πέρασες τον Αύγουστο;» τον ρώτησα. «Πώς θες να τα πέρασα; Δεν έκανα τίποτα. Πάνε χρόνια που έχω να πάω κάπου». «Πόσο σε ζηλεύω». «Έχω εξαντλήσει τα μέρη που θα μπορούσα να δω. Πού στο διάολο να πάω; Σε κανένα πανάκριβο σπα; Σε καμιά από τις κλασικές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες; Ή σε καμιά ατόλη όπου, αφού θα ’χω φάει καλά καλά