Το φθινόπωρο

L U C A R I C C I 14 έρθει ο Σεπτέμβρης και μπορούσα να αφήσω όλη εκείνη τη θερινή ρηχότητα μαζί με τα ποδήλατα θαλάσσης στις αποθήκες των παραθαλάσσιων μο­ νάδων μ’ εκείνα τα αξιοθρήνητα ονόματα του τύπου Μιραμάρε , Η πυξίδα ή Ο κίτρινος ήλιος . Ωστόσο, κάθε χρόνο, όποτε επιστρέφαμε, με κατέκλυζε ένα διπλό συναίσθημα: από τη μία, η λύτρωση που είχαμε γλι­ τώσει από τις διακοπές· από την άλλη, ο τρόμος της επιστροφής στην καθημερινή ρουτίνα. Και, όπως κάθε χρόνο, ένιωθα την ανάγκη να προτείνω στη γυναίκα μου να αλλάξουμε σπίτι μόνο και μόνο για να σπάσουμε τη μονοτονία (και μαζί κι εκείνο το διπλό αίσθημα ξαλαφρώματος και ψυχοπλακώμα­ τος). Ήταν κάτι αρκετά συνηθισμένο. Όταν τα ζευ­ γάρια έφταναν στο απροχώρητο, έπαιζαν το τελευ­ ταίο τους χαρτί: τη μετακόμιση. «Έλα εδώ» μου είπε η Σάντρα και ήταν προφανές πως αυτό το επιτακτικό κάλεσμα θα ήταν η τελευ­ ταία της προσπάθεια: υπήρχε ένα καθημερινό όριο στην ταπείνωση να παίρνει εκείνη την πρωτοβουλία αντί για μένα. Και τότε δεν γινόταν να μην ξαπλώσω, παρόλο που το έκανα λες και είχα πέσει σε παγίδα. Έπαιξα ταμπούρλο με τα δάχτυλά μου πάνω στα προτετα­ μένα κόκαλα του γοφού της Σάντρα. Ήταν όμορφα τα κόκαλά της έτσι όπως προεξείχαν, αλώβητα, ατό­ φια, ανέγγιχτα από τη φθορά του χρόνου. Τα ένιωθα