Το φως που σβήνει

G EORG E R . R . MA R T I N 18 διέσχισε βιαστικά και βγήκε έξω στην άδεια νύχτα των εξώκο- σμων που βοούσε από την απουσία άστρων. Κι εκεί, μπροστά στην κεντρική πύλη, τον περίμενε – όπως το είχε φανταστεί λίγο πολύ. Ο κυβερνήτης του Ρίγους είχε ειδοποιήσει για την άφιξη του σκάφους αμέσως μόλις βρέθηκαν στο κανονικό διά­ στημα. Η Γκουέν Ντελβάνο είχε έρθει να τον υποδεχτεί λοιπόν, όπως της το είχε ζητήσει. Αλλά δεν είχε έρθει μόνη. Η Γκουέν και ο άντρας που ήταν μαζί της κουβέντιαζαν με χαμηλές, μετρημένες φωνές όταν ο Ντερκ βγήκε από το τέρμιναλ. Κοντοστάθηκε με το που διάβηκε την πύλη και χαμογέλα- σε όσο πιο χαλαρά μπορούσε, αφήνοντας από τα χέρια του τη μοναδική ελαφριά αποσκευή που είχε φέρει μαζί του. «Γεια» είπε σιγανά. «Άκουσα ότι γίνεται μια Γιορτή εδώ πέρα». Η Γκουέν γύρισε ακούγοντας τη φωνή του και γέλασε – μ’ εκείνο το γέλιο που θυμόταν σαν να ’ταν χτες. «Όχι» του είπε. «Άργησες καμιά δεκαριά χρόνια». Ο Ντερκ κατσούφιασε και κούνησε το κεφάλι του. «Να πάρει» είπε. Χαμογέλασε πάλι, και τότε η Γκουέν ήρθε κοντά του και αγκαλιάστηκαν. Οάγνωστος άντρας στεκόταν και τους κοιτούσε χωρίς ίχνος συστολής. Αγκαλιάστηκαν για πολύ λίγο. Μόλις τύλιξε τα μπράτσα του γύρω της, εκείνη τραβήχτηκε από την αγκαλιά του. Ύστε- ρα στάθηκαν πολύ κοντά ο ένας στον άλλον και κοιτάχτηκαν για να δουν τι αλλαγές είχε φέρει ο χρόνος. Η Γκουέν φαινόταν μεγαλύτερη, αν και είχε μείνει λίγο πολύ ίδια, ενώ οι αλλαγές που διέκρινε πάνω της είχαν να κάνουν μάλλον με λάθη της μνήμης του. Τα μεγάλα πράσινα μάτια της δεν ήταν τόσο μεγάλα ούτε τόσο πράσινα όσο τα