Το φως που σβήνει

ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ Σ ΒΗΝΕ Ι 17 Υπάρχουν πολλοί τρόποι μετακίνησης από άστρο σε άστρο, κάποιοι ταχύτεροι από το φως και κάποιοι άλλοι όχι, αν και σε τελική ανάλυση όλοι τους αργοί. Χρειάζεσαι σχεδόν μια ολό- κληρη ζωή για να διασχίσεις την ανθρωπόσφαιρα από τη μια άκρη ως την άλλη, και η ανθρωπόσφαιρα –οι διασκορπισμένοι κόσμοι της ανθρωπότητας και το ακόμα μεγαλύτερο κενό ανά- μεσά τους– δεν είναι παρά ένα απειροελάχιστο κομμάτι του γαλαξία. Όμως οΜπρακ βρισκόταν κοντά στοΠέπλο και τους εξώκοσμους πέρα αποκεί και, καθώς οι κόσμοι αυτοί είχαν πά- ρε δώσε μεταξύ τους, ο Ντερκ κατάφερε να βρει σκάφος. Το σκάφος ονομαζόταν Ρίγος Ξεχασμένων Εχθρών και πή- γαινε από τον Μπρακ στην Τάρα, διέσχιζε το Πέπλο, περνού- σε από τον Λύκαιο και τον Κιμντίς και τέλος έφτανε στον Γουόρλορν. Το ταξίδι, ακόμα και με ταχύτητα μεγαλύτερη από εκείνη του φωτός, διαρκούσε πάνω από τρεις τυπικούς μήνες. Μετά τον Γουόρλορν, ο Ντερκ ήξερε ότι το Ρίγος θα συνέχιζε το ταξίδι του για τον Χάι Κάβαλααν, τον Έμερελ-μ.Μ. και τα Τελευταία Άστρα, πριν κάνει στροφή και αρχίσει το μονότονο ταξίδι της επιστροφής. Το διαστημοδρόμιο είχε κατασκευαστεί για να εξυπηρετεί είκοσι διαστημόπλοια τη μέρα, αλλά τώρα πια εξυπηρετούσε γύρω στο ένα τον μήνα. Το μεγαλύτερο μέρος του ήταν κλειστό, σκοτεινό, εγκαταλειμμένο. Το Ρίγος προσεδαφίστηκε στη μέ- ση ενός μικρού τμήματος που λειτουργούσε ακόμη, επισκιά- ζοντας με το μέγεθός του μια ομάδα ιδιωτικών σκαφών λίγο παραδίπλα και ένα μερικώς αποσυναρμολογημένο τομπεριανό αεροφορτηγό. Ένα τμήμα του τεράστιου τέρμιναλ –αυτοματοποιημένο, αν και χωρίς ίχνος ζωής– ήταν ακόμη κατάφωτο. Ο Ντερκ το