Το φως που σβήνει

G EORG E R . R . MA R T I N 16 πετράδια. Είχε διαβάσει τον Ντερκ τ’Λάριεν, είχε διαισθανθεί όλη την αγάπη που ένιωθε ο Ντερκ για την Τζένι του, και στη συνέχεια είχε αποτυπώσει όσο καλύτερα μπορούσε, με τις λιγοστές ψιονικές του ικανότητες, το συναίσθημα εκείνο στον κρύσταλλο. Έπειτα είχε κάνει το ίδιο και για την Γκουέν. Στο τέλος, οι δυο τους είχαν ανταλλάξει πετράδια. Δική του ήταν η ιδέα. Μπορεί να μην είναι για πάντα έτσι, της είχε πει, δανειζόμενος τον στίχο ενός αρχαίου ποιήματος * . Γι’ αυτό είχαν δώσει και οι δύο μια υπόσχεση: Στείλε αυτή την ανάμνηση, κι εγώ θα έρθω. Δεν έχει σημασία πού θα βρίσκομαι, ή πότε, ή τι θα έχει συμβεί μεταξύ μας. Θα έρθω, χωρίς γιατί. Όμως εκείνη δεν είχε τηρήσει την υπόσχεση. Έξι μήνες αφότου τον παράτησε, ο Ντερκ τής είχε στείλει τον κρύσταλ- λο και η Γκουέν δεν είχε έρθει. Ύστερα απ’ αυτό, ο Ντερκ δεν περίμενε πως εκείνη θα επικαλούνταν κάποια στιγμή τη δική του υπόσχεση. Να που το έκανε όμως. Άραγε περίμενε στ’ αλήθεια ότι θα πήγαινε; Αν και ήξερε, μετά λύπης του, ότι εκείνος ο παλιός Ντερκ θα πήγαινε κοντά της, ό,τι κι αν είχε γίνει, όσο κι αν τη μισού- σε…ή την αγαπούσε. Όμως εκείνος ο ανόητος είχε χαθεί προ πολλού. Τον είχαν σκοτώσει ο χρόνος και η Γκουέν. Παρ’ όλα αυτά, ο Ντερκ εξακολουθούσε να ακούει τους ψίθυρους του κρυστάλλου, νιώθοντας τα παλιά συναισθήματα και την καινούργια κούραση. Με τα πολλά, σήκωσε τα μάτια και είπε από μέσα του: Ίσως να μην είναι τόσο αργά τελικά. * * * * Στίχος από ποίημα του αμερικανού ποιητή e.e. cummings, με τίτλο “it may not always be so; and I say”. (Σ.τ.Μ.)