Το φως που σβήνει

G EORG E R . R . MA R T I N 14 Άφησε να περάσει πολλή ώρα πριν το αγγίξει. Ήταν λείο και πολύ κρύο στο άγγιγμα, και ψιθύριζε πράγ- ματα βαθιά μες στο μυαλό του. Αναμνήσεις και υποσχέσεις που δεν είχε ξεχάσει. Δεν υπήρχε ιδιαίτερος λόγος που είχε έρθει στον Μπρακ, και δεν είχε ιδέα πώς τον βρήκαν εδώ. Τον βρήκαν όμως, κι έτσι ο Ντερκ τ’Λάριεν πήρε πίσω το πετράδι του. «Γκουέν» μονολόγησε με σιγανή φωνή, απλώς και μόνο για- τί ήθελε να σχηματίσει ξανά τη λέξη, να νιώσει τη γνώριμη ζεστασιά του ονόματός της στη γλώσσα του. Η Τζένι του, η Γκουίνεβίρ του, κυρά εγκαταλειμμένων ονείρων. Είχαν περάσει επτά τυπικά χρόνια, αναλογίστηκε, ενώ χάι- δευε με το δάχτυλο το κρύο, πολύ κρύο πετράδι· αυτός όμως ένιωθε σαν να είχαν περάσει επτά ζωές. Και εξάλλου, τα πάντα είχαν τελειώσει μεταξύ τους. Τι μπορεί να ήθελε τώρα απ’ αυτόν; Ο άντρας που την είχε αγαπήσει, εκείνος ο άλλος Ντερκ τ’Λά- ριεν, ο άντρας που της είχε δώσει υποσχέσεις και πετράδια, ήταν νεκρός. Ο Ντερκ σήκωσε το χέρι του για να διώξει ένα γκριζοκά- στανο τσουλούφι από τα μάτια του. Και ξαφνικά, απρόσκλητα, θυμήθηκε ότι η Γκουέν συνήθιζε να διώχνει τα μαλλιά από το πρόσωπό του κάθε φορά που ετοιμαζόταν να τον φιλήσει. Κι ένιωσε πολύ κουρασμένος και πολύ χαμένος. Ο επιμελώς καλλιεργημένος κυνισμός του κλονίστηκε, κι ένιωσε ένα αό- ρατο βάρος να πέφτει στους ώμους του – το βάρος του ανθρώ- που που είχε υπάρξει κάποτε, αλλά που είχε πάψει πια να είναι. Ήταν αλήθεια πως τα χρόνια τον είχαν αλλάξει, τον είχαν κάνει πιο σοφό, όπως έλεγε, αλλά η σκέψη αυτής της σοφίας τού άφησε ξαφνικά μια ξινή γεύση στο στόμα. Το μυα-