Το φως που σβήνει

G EORG E R . R . MA R T I N 32 οι τοίχοι και οι δρόμοι του Λάρτεϊν φλέγονταν από μια δική τους μουντή, άγρια φωτιά. «Πυρόπετρα» του είπε η Γκουέν, απαντώντας στην άρρητη ερώτησή του. «Ένα πέτρωμα που απορροφά το φως της μέρας και το αντανακλά τη νύχτα. Στον Χάι Κάβαλααν το χρησιμο- ποιούσαν κυρίως στην κοσμηματοποιία, αλλά το εξόρυξαν με τους τόνους και το έστειλαν στον Γουόρλορν για τη Γιορτή». «Πολύ μπαρόκ» είπε ο Ρούαρκ. «Πολύ κάβαλαρ». ΟΝτερκ αρκέστηκε να γνέψει. «Έπρεπε να το έβλεπες παλιότερα» είπε η Γκουέν. «Το Λάρτεϊν απορροφούσε την ακτινοβολία των επτά ήλιων τη μέρα, και φώτιζε όλη την οροσειρά τη νύχτα. Σαν πύρινο στι- λέτο. Οι πέτρες έχουν αρχίσει να ξεθωριάζουν τώρα πια – ο Τροχός απομακρύνεται ώρα με την ώρα όλο και περισσότερο. Σε μία δεκαετία θα είναι σκοτεινός σαν σβησμένη θράκα». «Δεν φαίνεται και πολύ μεγάλη πόλη» είπε ο Ντερκ. «Πόσοι κατοικούσαν εδώ;» «Κάποτε έφταναν το εκατομμύριο. Αυτή τη στιγμή βλέπεις μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Η πόλη είναι κτισμένη μέσα στο βουνό». «Πολύ κάβαλαρ» επανέλαβε ο Ρούαρκ. «Βαθύ κάστρο, οχυ- ρό μέσα στην πέτρα. Άδειο τώρα όμως. Είκοσι άνθρωποι, στην τελευταία απογραφή, ημών συμπεριλαμβανομένων». Το αεροκίνητο πέρασε πάνω από το εξωτερικό τείχος, κτι- σμένο στο απόκρημνο χείλος της πλατιάς βραχώδους προεξο- χής, και άρχισε μια μονοκόμματη κατακόρυφη κάθοδο δίπλα από τον βράχο και την πυρόπετρα. ΟΝτερκ έβλεπε από κάτω φαρδείς δρόμους και σειρές από λάβαρα που αναδεύονταν αργά, καθώς και τεράστια τερατόμορφα γλυπτά με φεγγοβόλα