Το φως που σβήνει

ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ Σ ΒΗΝΕ Ι 31 μοδρόμιο και το Πάρκο. Αυτή τη στιγμή πετάμε από πάνω του. Το Πάρκο δεν παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ούτε καν τη μέρα. Εκεί γίνονταν τα πανηγύρια και οι αγώνες κατά τη διάρκεια της Γιορτής». «Και πού βρίσκεται το πρότζεκτ σου;» «Στον ερημότοπο» απάντησε ο Ρούαρκ. «Έξω από τις πό- λεις, πίσω από την οροσειρά». Η Γκουέν είπε: «Κοίτα». Ο Ντερκ κοίταξε και διέκρινε αμυδρά μια οροσειρά στον ορίζοντα· ένα μαύρο τείχος με ακανόνιστο περίγραμμα που υψωνόταν πάνω από το Πάρκο, κρύβοντας τα χαμηλότερα άστρα. Ψηλά σε μία κορυφή είδε μια αιμάτινη λάμψη. Το φως άρχισε να μεγαλώνει και να ψηλώνει καθώς πλησίαζαν, αν και η λαμπρότητά του παρέμεινε η ίδια· το κόκκινο χρώμα φάντα- ζε ζοφερό, απειλητικό, και για κάποιο λόγο έφερε στο μυαλό του Ντερκ την ψιθυρόπετρα. «Φτάσαμε» ανήγγειλε η Γκουέν, όταν η λάμψη τούς αγκά- λιασε. «Η πόλη Λάρτεϊν. Λαρ είναι ο ουρανός στα αρχαία κά- βαλαρ. Αυτή είναι η πόλη του Χάι Κάβαλααν. Κάποιοι την ονομάζουν Φρούριο της Φωτιάς». ΟΝτερκ κατάλαβε με την πρώτη ματιά το γιατί. Κτισμένη στην πλαγιά του βουνού, με βράχο από κάτω και βράχο από πίσω, η πόλη έμοιαζε με φρούριο – τετράγωνη και πυκνοχτι- σμένη, με τεράστια τείχη και στενά, σαν χαραμάδες, παράθυ- ρα. Ακόμα και οι πύργοι που υψώνονταν πίσω από τα τείχη της πόλης ήταν χοντροί και στιβαροί· και χαμηλοί επίσης. Το βουνό δέσποζε από πάνω τους, με τη σκούρα πέτρα του να φαντάζει αιματοβαμμένη από το ανακλώμενο φως. Ωστόσο, τα φώτα της πόλης αυτής καθαυτής δεν ήταν αντανακλάσεις·