Το φως που σβήνει

G EORG E R . R . MA R T I N 30 Τότε άκουσε νερά κάπου από κάτω, ένα ποτάμι κυλούσε κρυμμένο στο σκοτάδι. Ο ήχος έσβησε πολύ γρήγορα· κινού- νταν με μεγάλη ταχύτητα. Ο Ντερκ έριξε μια ματιά από το πλάι του αυτοκινήτου, πέρα από τα φτερά, στο σκοτάδι που έτρεχε γρήγορα από κάτω τους, και ύστερα κοίταξε προς τα πάνω. «Χρειάζεστε περισσότερα άστρα» είπε στοχαστικά. «Νιώθω σαν να χάνω το φως μου». «Ξέρω τι εννοείς» του είπε η Γκουέν. Του χαμογέλασε και ο Ντερκ ένιωσε άξαφνα καλύτερα απ’ ό,τι είχε νιώσει εδώ και καιρό. «Θυμάσαι τον ουρανό στον Άβαλον;» τη ρώτησε. «Ναι. Φυσικά». «Είχε μπόλικα άστρα εκεί πέρα. Όμορφος κόσμος». «Έχει και ο Γουόρλορν την ομορφιά του» είπε. «Τι ξέρεις γι’ αυτόν;» «Λίγα πράγματα» απάντησε εκείνος, εξακολουθώντας να την κοιτάζει. «Για τη Γιορτή που έγινε εδώ, καθώς και ότι ο πλανήτης είναι νομάδας… αυτά είναι όλα. Μια γυναίκα στο σκάφος μού είπε ότι ο Τόμο και ο Γουόλμπεργκ ανακάλυψαν αυτόν τον κόσμο κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους προς τις εσχατιές του γαλαξία». «Δεν έγινε ακριβώς έτσι» του είπε η Γκουέν. «Αλλά η ιστορία έχει το ενδιαφέρον της. Τέλος πάντων, όλα όσα βλέπεις εδώ είναι κληρονομιά της Γιορτής. Ολόκληρος ο πλανήτης, για την ακρίβεια. Όλοι οι κόσμοι του Περιθωρίου πήραν μέρος στη Γιορτή, και η κουλτούρα του καθενός αντικατοπτρίζεται σε καθεμιά από τις πόλεις που υπάρχουν εδώ πέρα. Υπάρχουν δεκατέσσερις πόλεις, κατ’ αντιστοιχία με τους δεκατέσσερις κόσμους του Περιθωρίου. Ανάμεσά τους βρίσκεται το διαστη-