Το φως που σβήνει

G EORG E R . R . MA R T I N 28 πιο κοντινό μπορώ να σκεφτώ για να σου περιγράψω τη σχέση μας με μία λέξη. Ο Τζαάν είναι σύζυγός μου». ΟΝτερκ έμεινε μαζεμένος χαμηλά στο κάθισμά του, με τα μπράτσα σταυρωμένα στο στήθος του, χωρίς να λέει τίποτα. Κρύωνε, και πονούσε, και αναρωτιόταν γιατί βρισκόταν εκεί. Θυμόταν την ψιθυρόπετρα, αλλά και πάλι αναρωτιόταν. Η Γκουέν θα είχε ασφαλώς τους λόγους της που τον είχε καλέσει, και θα του τους αποκάλυπτε κάποια στιγμή. Και φυσικά, ήταν ανοησία να περιμένει ότι είχε μείνει μόνη της όλα αυτά τα χρόνια. Μάλιστα, στο διαστημοδρόμιο του είχε περάσει φευ- γαλέα από το μυαλό η σκέψη ότι ίσως ο Ρούαρκ… και αυτό δεν τον είχε ενοχλήσει. Όταν συνέχισε να μένει σιωπηλός για πάρα πολλή ώρα, η Γκουέν γύρισε πάλι και τον κοίταξε. «Λυπάμαι, Ντερκ» επα- νέλαβε. «Ειλικρινά. Δεν έπρεπε να έρθεις». Και αυτός σκέφτηκε: Δίκιο έχει . Συνέχισαν να πετάνε χωρίς να μιλούν. Είχαν ειπωθεί κου- βέντες, αλλά όχι εκείνες που ήθελε να ακούσει ο Ντερκ· οι κουβέντες που είχαν ειπωθεί δεν είχαν αλλάξει τίποτα. Βρι- σκόταν εδώ, στον Γουόρλορν, και η Γκουέν βρισκόταν ακόμη δίπλα του, αλλά ξαφνικά του φάνηκε σαν ξένη. Ήταν και οι δύο ξένοι. Συνέχισε να κάθεται μαζεμένος στο κάθισμά του, μόνος με τις σκέψεις του, ενώ ένας παγερός άνεμος του χάιδευε το πρόσωπο. Για κάποιον λόγο, στον Μπρακ, είχε θεωρήσει πως η ψι- θυρόπετρα σήμαινε ότι τον καλούσε κοντά της, ότι τον ήθελε πάλι πίσω. Η μόνη σκέψη που τον απασχόλησε τότε ήταν το αν θα πήγαινε , αν θα γύριζε πάλι κοντά της, αν ο Ντερκ τ’Λά- ριεν μπορούσε ακόμη ν’ αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί. Και τώρα