Το φως που σβήνει

G EORG E R . R . MA R T I N 26 ότι το τριάντα μπορεί να είναι κάπως μετριοπαθής αριθμός. Παρ’ όλα αυτά, εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω τι συμβαίνει εδώ. Το αεροκίνητο, λόγου χάρη… το έχεις για τη δουλειά σου; Ήείσαι αναγκασμένη να πετάς με κάτι τέτοιο απλώς και μόνο επειδή δουλεύεις για τη Σύναξη των Σιδεροτζάντ;» «Α» αναφώνησε ο Ρούαρκ. «Δεν δουλεύεις για τη Σύναξη των Σιδεροτζάντ, Ντερκ. Όχι, ή είσαι απ’ αυτούς ή δεν είσαι απ’ αυτούς – αυτές οι δύο επιλογές υπάρχουν μόνο. Αν δεν είσαι Σιδεροτζάντ, δεν δουλεύεις για τους Σιδεροτζάντ!» «Ακριβώς» είπε η Γκουέν, και η φωνή της ακούστηκε και πάλι εκνευρισμένη. «Κι εγώ είμαι από τους Σιδεροτζάντ. Μα- κάρι να το θυμόσουν, Άρκιν. Μερικές φορές έχεις την τάση να με νευριάζεις». «Γκουέν, Γκουέν» είπε ο Ρούαρκ, πολύ ταραγμένος. «Είσαι φίλη, αδελφή ψυχή, πολύ. Έχουμε αντιμετωπίσει πολλά μαζί. Δεν θα σε πρόσβαλλα ποτέ, δεν έχω τέτοιο σκοπό. Αλλά δεν είσαι Κάβαλαρ, αυτό ποτέ. Πρώτον, είσαι υπερβολικά γυναίκα, αληθινή γυναίκα, όχι απλώς μια άιν-κέθι, ούτε μια μπεθέιν». «Όχι; Δεν είμαι; Πάντως φοράω τον δεσμό από τζαντ και ασήμι». Έριξε μια ματιά στον Ντερκ και χαμήλωσε τον τόνο της φωνής της. «Για τον Τζαάν» του είπε. «Και για να απαντή- σω στην αρχική σου ερώτηση: Το αεροκίνητο είναι δικό του, και γι’ αυτό το πιλοτάρω. Για τον Τζαάν». Σιωπή. Ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν ο άνεμος που σφύριζε γύρω τους καθώς ανέβαιναν όλο και πιο ψηλά, προς το σκοτάδι. Ο άνεμος που ανακάτευε τα μακριά ίσια μαλλιά της Γκουέν και τις μπούκλες του Ντερκ και διαπερνούσε τα λεπτά ρούχα που είχε φέρει μαζί του από τον Μπρακ. Αναρω- τήθηκε φευγαλέα γιατί το αεροκίνητο δεν είχε ουρανό, παρά