Το φως που σβήνει

G EORG E R . R . MA R T I N 24 «Λάθος;» του αντιγύρισε. «Πολύ» είπε ο Ρούαρκ. «Ναι, τελείως, γιατί, ενώ πλησιάζεις την αλήθεια, λες τα μισά και όχι όλα, χειρότερα κι από ψέμα δηλαδή». Ο Ντερκ γύρισε στο κάθισμά του και κοίταξε τον παχουλό ξανθό Κιμντισιανό που καθόταν πίσω. «Τι;» «Ο Χάι Κάβαλααν ήταν βίαιος πλανήτης, είναι αλήθεια. Τώρα όμως βίαιοι είναι οι ίδιοι οι Κάβαλαρ. Εχθρικός λαός, όλοι τους κι ο καθένας ξεχωριστά, συχνά ξενόφοβοι, ρατσιστές. Περήφανοι και φθονεροί. Με τους πολέμους και τους κώδικες μονομαχίας τους, ναι, κι αυτός είναι ο λόγος που τα κάβαλαρ αεροκίνητα έχουν όπλα. Για αερομαχίες! Σε προειδοποιώ, τ’Λάριεν–» «Άρκιν!» είπε η Γκουέν μέσα από τα δόντια της, και ο Ντερκ ξαφνιάστηκε με την απειλητική χροιά της φωνής της. Η Γκουέν ενεργοποίησε απότομα το πλέγμα βαρύτητας του οχήματος, τράβηξε έναν μοχλό και το αεροκίνητο τινάχτηκε μπροστά, ξεκόλλησε από το έδαφος μ’ ένα παραπονιάρικο μουγκρητό και άρχισε να παίρνει γρήγορα ύψος. Η πίστα από κάτω τους είχε φώτα μόνο στο σημείο όπου είχε αράξει το Ρίγος Ξεχασμέ- νων Εχθρών ανάμεσα στα μικρότερα αστρόπλοια, ενώ όλη η υπόλοιπη ήταν βυθισμένη στη σκιά. Αλλά και ολόγυρά της επικρατούσε σκοτάδι, ως τον αθέατο ορίζοντα εκεί όπου το μαύρο έδαφος συναντούσε τον ακόμα πιο μαύρο ουρανό. Μό- νο μια αραιή σκόνη άστρων φώτιζε τη νυχτιά από πάνω. Αυτό ήταν το Περιθώριο, με το διαγαλαξιακό διάστημα από πάνω και το σκοτεινό παραπέτασμα του Πέπλου του Διαβόλου από κάτω… ένας κόσμος αφάνταστα μοναχικός. Ο Ρούαρκ είχε αποτραβηχτεί μουτρωμένος στο πίσω κάθι-