Το φως που σβήνει

G EORG E R . R . MA R T I N 22 τώρα αμέσως. Αλλά θα πάμε σπίτι, φυσικά. Έχουμε φέρει αε- ροκίνητο». «Αποδώ» πετάχτηκε ο Ρούαρκ, χωρίς να δώσει χρόνο στον Ντερκ να βρει κάτι να πει. Κάτι δεν του κολλούσε σε όλα αυτά. Τους μήνες του ταξιδιού του με το Ρίγος , είχε φανταστεί εκατοντάδες φορές τη σκηνή της επανασύνδεσής τους: Μερι- κές φορές ήταν τρυφερή και όλο αγάπες, άλλες φορές οργι- σμένη και τεταμένη, ενώ πολύ συχνά ήταν συγκινητική – αλλά ποτέ δεν την είχε φανταστεί έτσι, τόσο απρόσμενα αμήχανη, μ’ έναν ξένο να τους παρατηρεί. Άρχισε να αναρωτιέται ποιος ακριβώς ήταν ο Άρκιν Ρούαρκ, και αν η σχέση του με την Γκουέν ήταν έτσι ακριβώς όπως του την παρουσίασαν. Αλλά πάλι, δεν του είχαν πει και πολλά πράγματα. Μην ξέροντας τι να πει ή τι να σκεφτεί, ο Ντερκ ανασήκωσε τους ώμους και τους ακολούθησε μέχρι το αεροκίνητό τους. Δεν χρειάστηκε να πάνε μακριά. Ο Ντερκ έμεινε άφωνος αντικρίζοντας το όχημα. Στα ταξίδια του είχε δει πολλά δια- φορετικά είδη αεροκίνητων, αλλά κανένα σαν αυτό: Τεράστιο και γκρίζο, στο χρώμα του ατσαλιού, με καμπυλωτά και στι- βαρά τριγωνικά φτερά, φάνταζε σχεδόν ζωντανό, σαν τεράστιο ιπτάμενο σαλάχι από μέταλλο. Ανάμεσα στα φτερά υπήρχε μια μικρή τετραθέσια καμπίνα, ενώ κάτω από τα ακροπτέρυγα διέκρινε κάτι ράβδους με απειλητική όψη. Κοίταξε την Γκουέν δείχνοντάς της τα. «Λέιζερ είναι αυτά;» Εκείνη έγνεψε, χαμογελώντας αδιόρατα. «Τι διάολο είναι αυτό το πράγμα;» ρώτησε ο Ντερκ. «Μοιά- ζει με πολεμική μηχανή. Περιμένετε επίθεση από τίποτα Χράν- γκαν; Από την εποχή που κάναμε επισκέψεις στα μουσεία του Ινστιτούτου στον Άβαλον έχω να δω τέτοιο πράγμα».