Το φως που σβήνει

G EORG E R . R . MA R T I N 20 Ο άλλος, άγνωστος άντρας που περίμενε έβηξε, σαν να ήθελε να τους υπενθυμίσει ότι δεν ήταν μόνοι. Ο Ντερκ τον κοίταξε και η Γκουέν γύρισε προς το μέρος του. Ο άγνωστος ήρθε κοντά τους και υποκλίθηκε ευγενικά. Ήταν κοντός, πα- χουλός και κατάξανθος –τα μαλλιά του έμοιαζαν σχεδόν άσπρα– και φορούσε μεταξωτό κοστούμι, σε έντονο πράσινο και κίτρινο χρώμα, και μικροσκοπικό μαύρο πλεκτό σκούφο που έμεινε στη θέση του παρά την υπόκλιση. «Άρκιν Ρούαρκ» είπε στον Ντερκ. «Ντερκ τ’Λάριεν». «Με τονΆρκιν συνεργαζόμαστε στο πρότζεκτ» είπε η Γκουέν. «Στο πρότζεκτ;» Βλεφάρισε έκπληκτη. «Δεν ξέρεις καν τον λόγο που βρίσκο- μαι εδώ;» Όχι, δεν τον ήξερε. Η ψιθυρόπετρα είχε σταλεί από τον Γουόρλορν, οπότε δεν ήξερε πολλά πράγματα πέρα από το πού θα την έβρισκε. «Είσαι οικολόγος» της είπε. «Στον Άβα- λον…» «Ναι. Στο Ινστιτούτο. Πριν χρόνια. Τελείωσα αποκεί, πή- ρα το πτυχίο μου και ύστερα πήγα στον Χάι Κάβαλααν. Και μετά μ’ έστειλαν εδώ». «Η Γκουέν ανήκει στη Σύναξη των Σιδεροτζάντ» είπε ο Ρούαρκ. Στο πρόσωπό του σχηματίστηκε ένα μικρό, σφιγμένο χαμόγελο. «Εγώ εκπροσωπώ την Ακαδημία του Ίμπριλ. Στον Κιμντίς. Γνωρίζεις;» Ο Ντερκ έγνεψε. Άρα ο Ρούαρκ ήταν Κιμντισιανός, μέλος ενός από τα πανεπιστήμια των εξώκοσμων. «Ίμπριλ και Σιδεροτζάντ… θέλουν το ίδιο πράγμα, κατά- λαβες; Να ερευνήσουν οικολογικές αλληλεπιδράσεις στον