Το φεγγάρι και οι φωτιές

C E S A R E P A V E S E 12 τι τη σημαία, τρόπαιο της νίκης, και τα σπασμένα δάχτυ- λα. Καλλιεργείς σταφύλι και το πουλάς στο Κανέλι · μα- ζεύεις μανιτάρια, τρούφες, και τις στέλνεις στην Άλμπα. O Nούτο, ο φίλος μου από το Σάλτο, εφοδιάζει με βαρέλια και πρέσες για τα σταφύλια όλη την κοιλάδα ίσαμε το Κά- μο. Τι πάει να πει αυτό; Ένα χωριό χρειάζεται, έστω και μόνο για να ’χεις την ικανοποίηση να φύγεις απ’ αυτό. Ένα χωριό σημαίνει πως δεν είσαι μονάχος, πως ξέρεις ότι μέ- σα στον κόσμο, μέσα στα φυτά, μέσα στη γη, υπάρχει κάτι δικό σου, που ακόμα κι όταν εσύ δεν είσαι εκεί, αυτό μένει και σε περιμένει. Όμως δεν είναι εύκολο να βρεις ησυχία. Εδώ κι ένα χρόνο που το ’χω στο νου μου κι όποτε μπορώ το σκάω από τη Γένοβα και επιστρέφω, αυτό μου ξεγλιστράει. Αυτά τα πράγματα τα καταλαβαίνεις με τον καιρό και με την εμπειρία. Είναι δυνατόν, στα σαράντα μου, και μ’ όλο τον κόσμο που είδαν τα μάτια μου, να μην ξέρω ακόμη τι είναι το χωριό μου; Υπάρχει κάτι που δεν καταλαβαίνω. Εδώ όλοι έχουν την εντύπωση πως γύρισα πίσω για ν’ αγοράσω σπίτι, και με φωνάζουνε Αμερικάνο, μου μοστράρουν τις θυγατέρες τους. Μιας κι όταν έφυγα δεν είχα ούτε όνομα καν, αυτό θα έπρεπε να μου αρέσει, και πράγματι μου αρέσει. Αλλά δεν αρκεί. Μου αρέσει και η Γένοβα, μου αρέσει να ξέρω πως ο κόσμος είναι στρογγυλός και να είμαι στο ένα πόδι, έτοιμος για φευγιό. Από τότε που, παιδί, στην αυλόπορτα της Μόρα, ακουμπούσα στο φτυάρι κι αφουγκραζόμουν τις φλυαρίες των αργόσχολων που περνούσαν από τη δη- μοσιά, για μένα οι χαμηλοί λόφοι του Κανέλι ήταν η πύλη