Το φάντασμα του βεστιαρίου

P A T R I C K M c G R A T H 10 εκείνος είχε σώσει από τους ναζί, πολύ ενδιαφέρον πλάσμα. Είχε πει στη Χάτι ότι ήταν αδερφή τού Τζούλιους, όμως είχαμε τις αμφιβολίες μας. Ειλικρινά, κάτι τέτοιο φάνταζε απίθανο. Εντωμεταξύ, ο Τζούλιους, σοβαρός και άγρυπνος, ορθωνόταν πάνω από τις γυναίκες του σαν κίτρινος ερωδιός του βάλτου, φροντίζοντας να τις έχει συνέχεια από κοντά. Κανένας δεν ήξερε πώς ένιωθε η Τζόαν γι’ αυτόν εκείνη τη μέρα, όμως είχαμε ακούσει φήμες ότι ο Τζούλιους και ο Γκράισι δεν τα πήγαιναν και πολύ καλά μεταξύ τους –για να μην πούμε ότι ήταν στα μαχαίρια– και ότι ο Τζούλιους ήταν μαζί του στα σκαλιά όταν εκείνος έπεσε. Όμως αυτή ήταν η οικογένεια, και όλοι μαζί οδηγήθηκαν στο μπροστινό μέρος του παρεκκλησιού για να πάρουν θέση στους πάγκους τους. Η Τζόαν μπορούσε να ακούσει πίσω της ένα χαμηλόφωνο μουρμουρητό από κουβέντες και κανένα γέλιο πού και πού. Όλες αγαπούσαμε τον Γκράι­ σι – κάποιες από εμάς τουλάχιστον. Και μετά ήρθε το φέ­ ρετρο. Αχ, αυτή ήταν σίγουρα η πιο σκληρή στιγμή. Έκανε την είσοδό του από τα αριστερά, με έξι άντρες να το κου­ βαλάνε. Η Βέρα έβγαλε έναν λυγμό και ο Τζούλιους τύλιξε το μπράτσο του γύρω της. Η Τζόαν νόμιζε πως θα το από­ διωχνε, αλλά εκείνη έγειρε πάνω του λες και διαφορετικά θα σωριαζόταν στο κρύο πέτρινο δάπεδο σαν να μην είχε πόδια, το άμοιρο το κορίτσι. Κι έκανε κρύο εκεί μέσα, αυτό να λέγεται, είχε τόση παγωνιά, που βλέπαμε το χνό­ το αυτών που μιλούσαν να μετατρέπεται σε αχνό μες στη νοτερή ψύχρα του κατάμεστου και πνιγηρού παρεκκλησιού. Υπήρχε πρόγνωση για χιόνι αργότερα μες στη μέρα. Τώρα