Το φάντασμα του βεστιαρίου

Τ Ο Φ Α Ν Τ Α Σ Μ Α Τ Ο Υ Β Ε Σ Τ I Α Ρ Ι Ο Υ 23 κόσμο, και μερικές φορές δεν είχαν σχεδόν καθόλου φως, έτσι δεν ήταν παράξενο που τυφλώνονταν όλες, σκυμμένες πάνω από τις Singer τους, με χέρια, μάτια και ώμους να έχουν αποκάμει στο τέλος της μέρας. – Καλημέρα, κυρίες μου. Έστερ, τέλειωσες το κορσάζ της δεσποινίδος Κόνβιλ; Ετοιμάζονταν για μια παράσταση. Το σπίτι του σπαραγμού . Πολλοί κορσέδες και μακριά φορέματα. Μπανέλες και αλο­ γότριχα, δύσκολη δουλειά. Κουστούμια από τουίντ, εξάρ­ τυση ναύτη του εμπορικού ναυτικού, ένας άντρας με αρα­ βική φορεσιά. Και οι περούκες! Όμως διηύθυνε ένα καλό βεστιάριο θεάτρου, το καλύτερο στο Λονδίνο, έλεγαν κά­ ποιοι. – Σχεδόν, κυρία Γκράις. – Βιάσου, καλή μου. Θα σε χρειαστώ για τα παντελόνια. Γιούνις; – Ναι, κυρία Γκράις. – Είναι ρετάλι αυτό που βλέπω στο πάτωμα; – Ωχ, συγγνώμη, κυρία Γκράις. – Το ρετάλι είναι θάνατος. Γλιστράς πάνω του, χτυπάς το κεφάλι σου, αυλαία. – Ναι, κυρία Γκράις. Είχε μια μικρή εσοχή απ’ όπου μπορούσε να παρακο­ λουθεί τα πάντα. Καθόταν στο γραφείο της και έβγαζε τα ματογυάλια της από τη θήκη τους για να ελέγξει τις δαπά­ νες και ό,τι άλλο. Σήμερα ωστόσο βγάζει σχεδόν αμέσως τα γυαλιά της και κοιτάζει προς την πέρα άκρη του δωμα­ τίου που σφύζει από δραστηριότητα. Δεν βλέπει τις γυναί