Το φάντασμα του βεστιαρίου

P A T R I C K M c G R A T H 22 Είναι ακρότητα. Ήθελαν να πάει σε μια φιλανθρωπική παράσταση στο Ίρβινγκ, για τον Γκράισι, να δει ξανά τη Δωδέκατη νύχτα του. Όχι, δεν θα το έκανε. Δεν άντεχε να το κάνει. Όμως έπρεπε να γυρίσει στη δουλειά της. Τη βλέπουμε τώρα όπως τη βλέπαμε συχνά εκείνον τον χειμώνα, ολό­ κληρη στα μαύρα –παλτό, γάντια, καπέλο, ψηλές κάλτσες–, καβάλα στο μαύρο γυναικείο της ποδήλατο Raleigh, μ’ ένα καλάθι στερεωμένο στο τιμόνι, ένα ασημένιο κουδού­ νι κι έναν ανακλαστήρα στο πίσω φτερό, που στο κάτω μέρος ήταν βαμμένο λευκό. Ήταν επιβλητική πάνω στο ποδήλατο, στητή, με ολόισια πλάτη και με τα μάτια καρ­ φωμένα στον δρόμο μπροστά. Μάιλ Εντ, Γουαϊτσάπελ, Αλντγκέιτ, μετά το Σίτι, Χόλμπορν μέχρι τη λεωφόρο Σά­ φτσμπερι, έπειτα χωρίς πετάλι μέχρι το Πικαντίλι Σέρκους και μια μικρή στροφή στη γωνία για το Μπόμοντ. Τα σι­ νιάλα που έκανε με τα χέρια ήταν ακριβή, η ευπρέπειά της όταν ξεκαβαλίκευε χάρμα οφθαλμών. – Καλημέρα, κυρία Γκράισι, μουρμούρισαν μια δυο κου­ ρασμένες φωνές όταν μπήκε στο βεστιάριο, όπου τα ατμο­ σίδερα ξεφυσούσαν και οι ραπτομηχανές βούιζαν. Βούισμα – παύση – βούισμα – παύση . Και θανκ-α-θανκ-α-θανκ . Τα παρά­ θυρα ήταν θολά από τον ατμό, αλλά έτσι κι αλλιώς έβλεπαν σε τοίχο εδώ στο υπόγειο του κτιρίου. Χορωδία της αυγής, έτσι το αποκαλούσε. Γιατί ήταν πάντα τόσο σκοτεινά εδώ μέσα; Είχε ζητήσει πιο φωτεινούς λαμπτήρες, όμως όχι, ως και το φως ήταν με δελτίο σε τούτον τον σκοτεινό νέο