Το φάντασμα του βεστιαρίου

Τ Ο Φ Α Ν Τ Α Σ Μ Α Τ Ο Υ Β Ε Σ Τ I Α Ρ Ι Ο Υ 21 κρεβάτι. Όμως αρκούσε μόνο ένα μεγάλο ποτήρι τζιν, ή δύο μερικές φορές, για να βρεθεί ξανά εκεί, ναι, και τότε αχ! τα έσερνε έξω, τα αράδιαζε σαν να ήταν ο βαλές του ή ο αμπιγέρ του, τα άπλωνε στο κρεβάτι, ενώ όλη αυτή την ώρα στη φαντασία της δεν έπαυε να τον θαυμάζει καθώς έβγαιναν από την πόρτα μαζί ή ακόμα και καθώς εκείνος πρόβαλλε από τούτο το δωμάτιο για να τη ρωτήσει αν έδει­ χνε εντάξει. Γιατί ήταν δανδής ο Γκράισι, του άρεσε μια τέλεια τσάκιση, μια καθαρή γραμμή. Φυσικά, ήταν γέν­ νημα θρέμμα του Τότεναμ, αλλά απολάμβανε να παριστά­ νει τον τζέντλεμαν –αληθινός θεατράνθρωπος–, και την επόμενη στιγμή εκείνη βρισκόταν ριγμένη πάνω τους στο κρεβάτι, με το ύφασμα σφιγμένο ανάμεσα στις γροθιές της και με τη μύτη της χωμένη βαθιά σε γιακάδες και μανικέτια, σε μασχάλες, σε καβάλους… Δεν είναι αστείο, λέγαμε, που οι δυνατές γυναίκες αφο­ σιώνονται τόσο συχνά σε κατεργάρηδες που δεν αξίζουν τον κόπο; Κάθισε στο τραπέζι της κουζίνας με το πανωφόρι της, έκοψε μισή μπανάνα σε μικρές φέτες (δεν έβρισκες συχνά μια μπανάνα) και ήπιε το τσάι της. Θα έτρωγε την άλλη μισή αργότερα. Ήταν μια γκρίζα μέρα, με αέρα και πολύ κρύο ήδη. Σε πέντε λεπτά θα έμπαινε μέσα, θα τα έβαζε ξανά στις κρεμάστρες τους και θα τακτοποιούσε το δω­ μάτιο. Σαν να αντικρίζεις τη σκηνή ενός οργίου το επό­ μενο πρωινό. Με το πρώτο φως στον ουρανό, όταν τα γλέντια έχουν τελειώσει και οι γλεντοκόποι έχουν πάει στα σπίτια τους όλοι. Αυτό είναι εξαχρείωση, σκέφτηκε.