Το φάντασμα του βεστιαρίου

P A T R I C K M c G R A T H 20 που οδηγούσε στην τρέλα, κι αν όχι εκεί, τότε σε ένα είδος έκλυτης χαύνωσης , που σύντομα θα έσβηνε το φως από τα μάτια της και τη φλόγα από το μυαλό της, και τότε πού θα βρισκόταν; Κάπου όπου δεν θα διηύθυνε το βεστιάριο στο Θέατρο Μπόμοντ, να πού. Και τούτη η δουλειά ήταν ο σκοπός της στη ζωή. Aν την παρατούσε, καλύτερα θα ήταν να αφεθεί να πεθάνει. Όμως είχε κάνει μια εξαίρεση την περασμένη νύχτα, και τώρα τo μετάνιωνε. Ήξερε ακριβώς τι είχε συμβεί. Είχε κάνει ένα μοιραίο λάθος. Είχε μπει στην ντουλάπα του. Ναι, ξέρουμε. Γελοίο. Ανόητο. Προχώρα, γλυκιά μου, πόσο σαχλά συναισθηματικό μπορεί να γίνει ένα γέρικο κορίτσι; Δεν το είχε πει στη Βέρα, γιατί μπορούσε να φα­ νταστεί την αντίδρασή της. Διαβεβαίωνε τον εαυτό της ότι θα τα ξεφορτωνόταν, αλλά είχαν περάσει δύο εβδομά­ δες τώρα, και ήταν όλα εδώ, τα κουστούμια του, τα που­ κάμισα, τα παπούτσια, τα εσώρουχα, τα πάντα. Είχε τόσο πολλά, παρά τα χρόνια της λιτότητας και το δελτίο στα ρούχα. Αυτό που ήταν τόσο μα τόσο ολέθριο ήταν το πώς μπορούσε ακόμη να κάνει να αναδυθεί ένα αμυδρό κατά­ λοιπό του αν πίεζε τη μύτη της σ’ έναν γιακά ή σ’ ένα μανικέτι, και αυτό πάντα την αποτέλειωνε. Αυτή η μπρι­ γιαντίνη… Δεν καταλάβαινε πώς ήταν δυνατόν τόσο ανε- παίσθητα ίχνη ενός ξεθυμασμένου αρώματος να φέρνουν στον νου την ουσία ενός ανθρώπου από την υλική παρου­ σία του οποίου δεν απέμενε παρά ένας μικρός σωρός τέ­ φρας σε ένα δοχείο που το είχε φυλαγμένο κάτω απ’ το